Batı yakası hikayesi - 2

Pazar gününü hiç sevmedim.

Ne çocukken ne büyüdüğümde ne de anne olduğumda...

Ya kendi ödev telaşımdan ya pazartesi iş sendromundan ya da çocuklarımın ödevleri yüzünden...

Sonra yüzleşmeye başladım pazar günleri ile. Bilinçli bir şekilde üstüne giderek, farklı, renkli programlar, rutini kıracak aktiviteler yaparak...Hiç unutmam AVM 'ye kıyafet alışverişine gittiğim bile olmuştur pazar akşamları rutini kırabileyim diye. Sonunda sevdim kendisini.

Aynı duyguları yaz sonunda da hissederim. Hissederdim. Bir alışkanlık olarak Eylül ile birlikte yazlık yerlerden şehirlere dönülmek durumundadır. Norm bunu gerektirir. Sürü psikolojisi de cabası. Yaz  resmi olarak bitmiştir. Okullar açılacaktır. Rehavetten çıkılacak ve işlere asılanacaktır. Cek 'ler ve de cak'lar sarar hayatımızı.

Hem zaten yalnızlık çöker böyle yazlık yerlere. Eylül'den itibaren. Hüzün kaplar her yeri. Cıvıltılar yok olur. Bizim gibilerin de gitmesiyle özlem duyulacak şeyler de azalır.

Diye teselli edermişim meğersem kendimi...Teselli etmem de yetmez savunurmuşum dönmemiz gerektiğini. Daha iyi bir yere...Şehire.

Ama dedim ya bu yaz; bir aydınl''an''ma oldu, Ege'ye döndüm yine yüzümü. Daha fazla bağ kurmak istedim bu topraklarla...Daha fazla vakit geçirmek isteğim gibi.

Yazın 1,5 ay geçirdiğim Alaçatı 'ya bu hislerle veda ettim. Nereden baksanız 1 ay önce Ağustos ayının son gününde. Sürünün bir parçası gibi. Hatta parçası değil sürünün lideri gibi.

Ama giderken de  biliyordum ki yakın bir zamanda geri dönecektim.Yüzleşmek için. Geride bırakılan şeyleri anlamak için.

Hüzün mü ? Yalnızlık mı? Yoksa başka bahaneler de mi varmış? diye.

Bir imkan yarattık bir iş gününden kaçtık Eylül ayının son haftasonunda...İstikametimiz Alaçatı'ya.

Haftasonundan gitmeye benzemez bir iş gününde böyle yazlık bölgelerde bulunmak. O zaman daha iyi gözlemlersin ortamdaki duyguları, duyuları, duyumsamaları... Ayırabilirsin o zaman  günübirlik gelenler gibi haftasonu fırsatçılarından kendini.

Alaçatı'da Eylül'ün son gününde hiç bir şey beklendiği gibi değildi. Hatta beklenmedik idi. Dümdüz bir deniz.Yaprak kımıldatmayan bir hava. Güzel yemek yemek için halen şart olan rezervasyon. Kısmi sakinlik. Duruluk. Az'ın bulunduğu ama hiç'liğin olmadığı. Hareketin yarattığı bereketin halen gözlemlendiği. Tüketilmemişlik.Tükenmemişlik.

İstisnalarla dolu istinai bir ortam.

Yüzleştim sonunda böyle bir sonbahar gününde geride bırakılmış bir yazlık bir belde ile. Hani pazar günleri ile yüzleştiğim gibi.

Ege'nin güzel bir beldesi olan Alaçatı 'da ne hüznü ne de yalnızlığı hissettim. Tek hissettiğim ayrıcalık oldu. Şans oldu. Şükür oldu. Böyle bir iş gününde, sürünün aksine, norm dışında ayrıcalıklı olduğumu hissettim. Enerji alışverişinde bulundum. İnsanlarla değil bu defa. Doğa ile. Sadece güneşten değil farklı   doğa enerjilerinden de beslendiğimi fark ettim.Taş ve toprak gibi.

Yüzleşmek iyi geldi.

Tüm istisnalarla...

Hem kalbime hem de bedenime hem de düşüncelerime iyi geldi.

Darısı diğer yüzleşmelerimin başına..

Meğerse

Tam 10 sene önce bir Eylül sabahı uyandığımda yeni bir sabaha,  yepyeni bir hayata uyandığımın idrakındaydım...Sabah sancılarımının artması ile anlamıştım ki o gün kızımla buluşacaktım...

Hayatımda 3 sabah böyle sakin uyanmıştım her zamankinin aksine...İlki evlendiğim günün sabahı, diğerleri de çocuklarımı kucaklayacağım günlerin sabahları idi. Benden beklenenin aksine en az telaşe olduğum zamanlardı. Herşeyin fazlasıyla farkında olduğum sabahlardan...

Boğaz yolundan hastaneye giderken önce Arnavutköy'de Bahar pastanesinde durduk. Bir tost aldım ama yolda yemek istedim. Sakince yerken gökyüzüne baktım. Acaba gök bana nasıl bir yüzünü gösterecekti gün boyunca diye ?

Parçalı bulutlu tabirinin ne demek olduğunu ben böyle bir Eylül sabahı anladım.Yer yer bulutlar, ışık süzmeleri, arada güneşin parlak ışıkları...O zamana kadar yaz mevsimini  yücelten ben zannediyordum ki gökyüzünün parlak ışıkları daha çok kendini yazın gösterir.Yanılmışım.

Meğerse, güneşin gökyüzünün tek hakimiymişcesine parıl parıl parladığı zamandan çok daha farklı parıltıları olurmuş böyle parçalı bulutların arasındaki Eylül günlerinde.

Meğerse gökyüzü çok daha sürprizli, renkli olurmuş. Tam yağdı yağacak dediği bir anda güneş kendini gösterir, tam bulutlar dağıldı denildiğinde bulutlar grinin çeşitli tonlarında semalarda yerini alırmış. Mücadele yaşanırmış gökyüzünde meğerse de anlamazmışım.

Meğerse bir Eylül günü kucaklaştığım kızımda böyle bir Eylül günü gibi olacakmış da kendini bana daha önceden haber vermiş. Hazırlıklı olayım diye.

Meğerse.

29 yaşında olan ben hiçbir Eylül gününü yaşamamışım meğerse. Kafamı kaldırıp gökyüzüne bakmamışım. Farkına varmamışım. Kafamı eğip hep önüme bakmışım.Yitip giden şeylere hayıflanmışım.Yazın bitmesine mızmızlanmışım. Meğerse asıl sürprizleri kaçırmışım.

Meğerse doğum anına kadar sakin giden sürecin tam doğum esnasında kordon dolanması ile şaşırtıcı bir zorluğa bürünmesinden anlamalıymışım kızımın da tıpkı bir Eylül günü gibi olacağını.

Mücadeleci, şaşırtıcı, bir o kadar da renkli, yer yer gökgürültülü, yer yer parçalı bulutlu, kimi zaman göz kamaştırıcı, kimi zaman kısa süreli sağnak yağışlı ama hemen ardından açan gökkuşağının tüm renkleri gibi kendine hayran bıraktıran, sürprizlerle dolu, tahmin edilemeyen. Kızım. Aynısı. Tıpkısı. Benim değil. Bir Eylül gününün. Meğerse.

10 senedir farklı seviyorum Eylül günlerini. Ancak tadını çıkartıyorum sürprizlerinin. Tıpkı kızımın bana yaşattığı nice sürprizler gibi.

Meğerse işin özü sürprizlerindeymiş.Farkları farklı tonda oluşlarındanmış.

Meğerse Eylül günleri pek güzelmiş.

Nice güzel mutlu Eylül günlerine...Sağlıkla, ağız tadıyla, keyifle...

İyi ki doğdun güzel kızım. İyi ki seni doğurdum...Böyle bir Eylül gününde.

Batı yakası hikayeleri-1

Hani çok yakın bir arkadaşınız vardır her gün görüşmediğiniz ama birbirinizden yine de haber aldığınız.Bir gün arkadaşınızın başına bir şey gelir ve siz O'nu arayıp hatrını çok sormak isteseniz de eliniz çeşitli sebeplerden dolayı gidemez telefona...

Arayıp soramadığınız günler uzadıkça içinizdeki yara da büyür. Nasıl kapatacağınızı bilemezsiniz arayı, arayıp da sormaktan hergün uzaklaştıkça.Belki günler belki aylar geçer böyle.

Sonra bir an gelir bulursunuz içinizde cüreti, yüreğiniz de hazırdır artık yüzleşmeye, alırsınız elinize telefonu, yetmez dayanırsınız kapısına söylersiniz kalbinizden geçenleri...

Kapatırsınız onca geçen zamanda oluşmuş arayı, eğer samimi iseniz tüm kalbinizle, vicdanızda yanınızda olur aklar sizi, karşınızdaki ise hisseder kalbinizi affeder sizi...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

22 Haziran 'da bir yolculuğa çıktım.Hep batıya gittim. Önce Amerika Birleşik Devletlerinin batısına, sonra da yurdumun batısına.
Gittim, gördüm, gezdim, havalandım, hayran kaldım, tecrübe ettim, denedim bir çok şeyi,tembellik ettim, düşüncelere daldım, dalmakla yetinmedim, aklıma yazdım herşeyi.
Ama buraya aktaramadıkça büyüdü içimdeki boşluk, yukarıda ki yazdığım durum gibi. Ha bugün ha yarın derken 3 ay geçti. Tak etti canıma. Yaz dedi gönlüm. Af diledi aklım. Akıt dedi yüreğim başladım yine yazmaya.

Bir oh çektim.
İhtiyacım buymuş dedim.
Buna susamışım dedim.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Gittiğim batı yakalarının  hepsi de- ister Alaçatı ister Los Angeles  ve/veya San Diego - birbirine benzemekteydi. Palmiyesi bol, begonvili çok, ister okyanus ister iç deniz olsun, deniz havasının etkisini herkese hissettirebilmiş, rahat ve güzel insanların, hayatı güzel yaşamak isteyen insanların buluştuğu yerlerdi. Güzel yaşamak oysa ki herkesin hakkı. Düşündürttü beni bu haksızlıklar ayrı.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Yurdumun batı yakasında yetişmiş ama uzun süredir ayrı düşmüş bir kişi olarak hasret kaldığımı hissettim kendi toprağıma bu defa, her ne kadar  düzenli ziyaret ediyor olsamda.Yaşıma verdim, hayatı güzel yaşamak kadar basit yaşama isteğime verdim.

Ayak basınca kendi toprağıma;
Bir oh çektim.
İhtiyacım buymuş dedim.
Buna susamışım dedim.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dedim ya güzel şeylere tanık oldum.Tıpkı Alaçatı'da gittiğim bir restorantta karşılaştığım bu yazı gibi. Adeta kendimi buldum. Mutlu oldum.

Yavaş yavaş ölürler,
Seyahat etmeyenler,
Yavaş yavaş ölürler,
Okumayanlar, müzik dinlemeyenler,
Vicdanlarında hoşgörüyü barındıramayanlar.

Yavaş yavaş ölürler,
Alışkanlıklarına esir olanlar,
Her gün aynı yolları yürüyenler,
Ufuklarını genişletmeyen ve değiştirmeyenler,
Elbiselerinin rengini bile değiştirme riskine bile girmeyenler,
Bir yabancı ile konuşmayanlar.

Yavaş yavaş ölürler,
Heyacanlardan kaçınanlar,
Tamir edilen kırık kalplerin gözlerindeki pırıltıyı görmek istemekten kaçınanlar.

Yavaş yavaş ölürler,
Aşkta veya işte bedbaht olup yön değiştirmeyenler,
Rüyalarını gerçekleştirmek için risk almayanlar,
Hayatlarında bir defa bile mantıklı tavsiyelerin dışına çıkmamış olanlar

Martha Medeiros
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kabaca  3 ayın özetiydi buydu. Detaylarda var elbette zamanla gündeme gelecek.Ara kapandı, yola çıkıldı. Gerisi teferruat.