No filter

Çok çıplak hissediyorum kendimi.

Sanki ana rahminden fırlamışım da dışarı beni koruyacak, kollarına alıp saracak, şefkat gösterecek kimseler yokmuş gibi.

Ama bir defa çıkmışım ya dışarı; içeri de giremem, geriye de saramam zamanı. Aynen o hisler misali.

Ortada kalakalmışım.

Tek başıma.

Beni besleyecek, alıp kollarına avutacak,  yıkayıp aklayıp paklayacak kimseler de yok.

Yeni doğum olunca nasıl plasenta kalıntıları ve kanlar sarar her yerini bebeğin aynen o haldeyim.

15 Temmuz 'dan beri...

No filter.

Ama bu defa ki no filter olayı; Instagram 'daki sanal bir dünyada değil, benim öz dünyamda, anavatanımda gerçekleşmekte.

Bu defa ki no filter, makyajlanmaya ihtiyacı olmayan olağanüstü güzellikte bir fotoğraf veya resim karesi değil.

Bu defa ki no filter, son derece ürkütücü  çıplaklığı ile başımıza gelenler.

Ben de çıplağım.

İkimiz de bir bayram sabahına uyanır gibi uyanmak istiyoruz halbuki.

En güzel kıyafetlerimizi giyip umutla ve sevinçle kalmak istiyoruz yeni bir sabaha...

Ben ve başımıza gelen olaylar.

Her ikimiz de bayram sabahına uyanmak yerine çırılçıplak ortadayız.

Orta malı hissediyoruz.

Sahipsiziz.

İtilip kakılıyoruz.

İncecik bir dal parçası ile bağlıyız toprağa adeta, savruluyoruz.

Tutunmaya, kök salmaya, yerleşmeye,  kendimizi '' ait '' hissetmeye ihtiyacımız var. Hem de çok.

Şefkat arıyoruz kapı kapı.

Tüm kapılar suratımıza kapanıyor.

Ben bebeğim üstelik.

Yeni doğmuş, çırılçıplak.

Korunmak istiyorum.

Güvende hissetmek istiyorum.

Ağlıyorum.

Hıçkırarak.

Yanımda başımıza gelenler.

O biraz doğrultsa belini bana yardımcı olacak ama nafile.

Onun da bana ihtiyacı var belli ki.

Yeni doğmuş bir bebeğin,

Kirlenmemiş,

Berrak zihnine,

Saflığına,

O güzel kokusuna,

Huzuruna,

Hasret.

O hasret , ben bebek hasret.

Hasret ne zaman, nasıl bitecek ?

Ben ve başımıza gelenler, çırılçıplaklıktan kurtularak ne zaman bayramlıklarımızı giyinip, eski günlerdeki gibi güzel bir bayram sabahına uyanabileceğiz ?

Ne zaman şefkatle şımartılabileceğiz ?