Canım kızıma mektup-11. Yaş

Canım kızım Ela'm,

Aslında sana hergün kafamda mektuplar yazsam da yaş dönemlerinde bunu kayıt altına almak çok daha anlamlı oluyor sanırım. Nedendir bilinmez ama  yaz bitip de yeni yaş dönemine girdiğin şu günlerde sana dair herşey çok daha belirgin oluyor. Belki de yeni bir mevsimin geçişinde yeni bir sen oluyorsun. Halbuki neredeyse 10 sene önce sen bak nasıldın:))

11. yaşına bastığın bugün ; sana dair neler hissettiğimi , sana dair gözlemlerimi aktarmak istedim. Her yaşgününde yapmak istediğim gibi.

Öncelikle son 6 ayda inanılmaz bir şekilde uzadın. Bazen ergenliğe dair beni kuşkulandırsan da fiziğinin ötesindeki halen çocuk olan aklın beni biraz daha zamanımız olduğuna dair ümitlendirmekte. Boyuna ve posuna bakarak söylemem gerekir ki  aslında fiziki olarak bana benzemiyorsun. Uzun bacakların rahmetli annemden, geniş omuzların ise hem benim annemden hem de babandan sana miraslar. Bana çekmediği için çok şanslı özelliklerin var; Güzel saçların, göğe uzanan kirpiklerin ve kaşların... Gelişmiş damak tadın ve iştahın ise ortaya karışık ama maalesef bunu kontrol etmek  senin her zaman gelişmeye açık yönün olacak gibi canım annecim.

Genç kızlığa adım adım yaklaştığın bu zaman diliminde her geçen gün kendini biraz daha tamamlayarak daha bir ''sen'' oluyorsun. Kimliğini üzerine daha çok yakıştırmasını öğreniyorsun. Hep doğru davranmıyorsun ama yanlışlardan ders alıyorsun. Çaba gösteriyorsun. Doğru davranmanı değil öğrenerek gelişmeni her zaman çok takdir ediyorum, sen de bunu çok iyi biliyorsun.

Benim için çocuk olmak önce '' koşulsuz şartsız önce bencil olmaktır ''. Önce kendini inşa etmelisin sağlam temeller üzerine ki hayata karşı sağlam durabilesin. Sanırım bu süreçte kendini daha iyi hissettiğin bir döneme girdin zira daha az bencil davranıyor,  etrafına karşı duyarlı olabiliyorsun.

Başkalarının duygularını keşfetmeye ve anlamaya daha açıksın. Hatta kimi zaman isteklerinden ödün  bile verebiliyorsun. Senin için ''sen'' kadar artık önemli olan başkalarını da açık ara keşfettin. Arkadaşlarını. Senin tabirinle  ne koşulda olursan ol ''satılmayacak olan arkadaşlarını ''

Arkadaşlıklarında önce her türlü adımı ilk karşıdan beklesende bir kere emin oldun mu onların yüreğinden ve sevgisinden; sen de açıyorsun kendi imkanlarını ve sunuyorsun koşulsuz şartsız elindekilerini. Başak burcu böyleymiş ne yapalım annem...

Anne kız olarak aynı değerlere sahip olmak kadar beni mutlu edecek başka bir şey olamaz bu dünyada...Benim için de arkadaşlarım her daim çok özel oldular, ben de gerçek dostlarımı hiç satmadım hayatta. Hiç hayal kırıklığına da uğratmadım onları. Sen de eminim öyle bir dost olacaksın.


Hayattaki en kıymetli dostum,

Bu yaş döneminde iyice belirginleşen başka bir özelliğin ise hayata karşı hevesli ve tutkulu olman. Okuldaki öğretmenlerin de, tenisteki antrenörün de , anne ve baban olarak bizler de aynı kanıdayız. Başarı, para pul vs değil ama heves ve tutkularının insanları geliştirdiği, ilerlettiği, dönüştürdüğünün bu yaşımda deneyimleyen ben bu konuda da gurur duyuyorum seninle.

Zira dünyanın en zekisi de olsan, dünyanın en iyi okullarında da okusan;  hevesin olmazsa yeni şeylere, yeni yerlere, yeni keşiflere nafile. Güç bulamazsan kendinde, inanmazsan yüreğine ne uzar ne kısalırsın annem bu dünyada. Gerçi okyanusları geçip derede boğulduğun zamanlar çok olsada genellikle senin okyanusları geçmeye hevesli halini gördükçe içim biraz daha rahatlıyor.

Derede boğulmamak ise bence senin bu hayattaki en büyük sınavın...Bu konuda sen, kendin, hevesin, azmin ve yaş aldıkça artacak farkındalığın başbaşasınız bu zorlu sınavda. Sana senden başka kimsenin yardımcı olamayacağı bir alan burası. Kendine küçük ve de  önemsiz dertler bulup büyüttüğün, abarttığın bir yer burası. Bil ki yanı başındayım her zaman ama bu derdini çözebilecek olan kendinsin yine annecim...

Hedeflerin var her daim. Hedeflerini arkadaşlarına bakarak oluşturuyorsun. Tıpkı 11 yaşındaki ben gibi. Aşağıdaki resimde ortada oturan 11 yaşındaki ben. Resimdeki toplam 6 kişinin 5'i olarak daha geçen aylarda 40. yaşımızı kutlamaya gittik bildiğin üzere. Ve yine bu 5 kişiden hayatım boyunca çok şey öğrendim. Kimisi eğitim hayatıma kimisi de kişisel gelişimime dolaylı katkıda bulundular. Her zaman çok yakındık ama bir o kadar da rekabet halindeydik. Onlar sayesinde çok iyi ortaokul, lise ve üniversite hayatlarım oldu. Ben de eminim onlara çok farklı şekilde ilham vermişimdir...Umarım seninde hep kıymetli ve örnek alabileceğin özelliklere sahip arkadaşların olur hayatta. Bazen sen bazen de onlar sana ilham vererek ilerletirsiniz birbirinizi bir ömür boyunca.

Gelelim aile hayatına. Çekirdek ailene özellikle de babana ve kardeşine çok düşkünsün. Benim adım senin nezdinde ''baş öğretmen''. Bu rolümden yakınsan da biliyorum ki aslında sende benimle gurur duyuyorsun, zorlayıcılığımı sevmesen de, sana ışık tutarak yolunu aydınlatmamdan memnunsun. Zira tek söylediğin şey su son 2 senedir '' işime karışma anne ''. Sınırların doğru çizilmesi çok önemli zira sen her daim sınırları zorlamayı seven asi ruhlu bir savaşçısın. Bu yüzden sık sık çatışsak da biliyorum ve hatta eminim ki armut eninde sonunda dibine düşecek. Sadece biraz zaman geçmesi gerekecek. Senin deyiminle ''atarlanacağım'' günler var önümüzde annecim. Az sabret.

Çekirdek ailen dışında Orhan deden senin herşeyin. Çok kıymetlin. Koşulsuz sevgiyi gürül gürül akıtanın. Seni gerçek anlamda şımartanın. Her şeyi sana ilk olarak almak isteyenin. Aslında daha ilk günden O haklıydı...Sadece kabullenmem zaman aldı. Sen hık demiş de dedenin ve kendi ailesinin  burnundan düşmüştün. Duruşunuzdan, beceri yelpazesine, hevesli oluşunuzdan, kibrinize her yönüyle benziyorsunuz. Bana ise 11 senenin sonunda bundan gurur duymak kalmakta. Bilirsin ben de dedeni ayrı bir severim. Umarım senin de  en az O'nun kadar severek ve tutku ile yapacağın bir mesleğin olur annecim. 

Sana bu hayatta verebileceğim en kıymetli ve özel hediye ise;yanındaki yakışıklı kardeşin. 

Senin misyonun dünya ise O'nun misyonu da ''sen '' sin. Sana koşulsuz sevgi veren, yetmez durup durup seni öpen, seni örnek alan bir o kadar da seninle rekabet halinde olan bu küçük adam eminim ki ileride senin için çok dünyalar yaratacaktır. Kıymetini bilmeni dilerim annecim.

Fark ettim ki aslında senin için şimdiden  özel adamlar olmuş kendi küçük dünyanda...O adamlar sana koşulsuz sevgi sunarken ben de her daim sırtını yaslanabileceğin, kökleri çok sağlam olan bir ağacım adeta...

Nice mutlu senelere canım kızım... Hayatta her şeyin gönlünce olmasını dilerim. 

Seni çok seviyorum.

Baş öğretmen annen...

Suret

Son 6 ay içerisinde birbirinden çok farklı ve çok özel 3 seyahat yaptım. Biri çocuk çoluk ailemle, biri kocam ve dostlarımla bir tanesi de 35 senelik hayat arkadaşlarımla idi. 

Marakeş, Amsterdam ve İtalya...

İzleri silinmeyecek, duyguları hiç kaybolmayacak cinsindendi hepsi. Tüm seyahetlerimde beni en çok etkileyen ışık, doğa, gökyüzü ve sonucunda ortaya çıkan renkler oldu. 

Kimi soluk, kimi çok renkli, kimi tezat, kimi çok ahenkli kimi loş renklerdi. Bazen göz açtırmadı bazen de öyle sarardı ki etraf şaştım kaldım. Bildim ki hepsi beni yansıttılar. 

 Denizde ki hareket ise ruhumun yansıması oldu. 

Kimi zaman durgun, kimi zaman taşkın kimi zaman ise  

 başka güzellikleri yansıtmak için ayna olabilen.

Bulutlar ise çoğunlukla görselliğin anlamını vurgulamak için oradaydılar. Sanki günlük hayatımda taktığım akseuarlarım gibiydi. Bazen iddialı bazen de varlığıyla yokluğu bir olan. Ruh haline göre değişen cinsten. Hani bazen daha karamsar bazen daha iyimser.

Bu fotoğrafların hepsi benim. Görünmüyorum ama oradayım. Her bir fotoğraf anındaki duygularımı tasvir edecek kadar güncel farkındalığım ve duygularım.

Bu seneye dair kayıt altına alınsınlar istedim. 5duyum'daki suretlerim olmalarını istedim. 

Son 3 kare de ise ailem. 

Ben yokum ama aslında izleyenim.

Gözlemleyenim.

Durup arkalarından hem kollayan hem  düşünen hem de şükredenim.

Ve tüm bunlar sonrasında aslında her fotoğrafta kendimi görebiliyorsam eğer ben; anladım ki taa derinden

insanın her zaman kendisini keşfetmek için kendi suretini görmesine gerek yok aslında. 

*** Bu arada suret 'in islam felsefesinde, varlığın görünen yanına, beş duyu ile algılanan yönüne verilen ad olduğunu öğrendim.Bu da tam da buraya, 5 duyum'a cuk oturdu.

Endişeli mutluluk

11 sene önce ilk çocuğumu kucağıma aldığımda duymuştum bu lafı.Yakın bir arkadaşım da benden 5 ay önce doğurmuş ve '' artık bizi endişeli bir mutluluk hali '' bekliyor demişti.

Kalbimiz kendimiz dışında bir başkası için artık atacağı için  mutluluk halimiz de endişeli ve kaygılı bir mutluluğa dönüşmüştü. Hani şimdi onlar mutlu diye mutluyuz da bakalım yarın da kalbimiz böyle atmaya devam edecek mi ? diye.

O zaman 30 'larımın tam başında olan ben; endişeli mutluluğun ben halini deneyimlemiştim. Bencil halini.

40 yaşımdayım. Keşke hep ''ben'' halini yaşamaya devam etseydim bu endişeli mutluluk halinin diye düşündüğüm bir zamandayım.

Zira gerek toplumsal gerek de küresel olan bitenler hepimizi; hepimizi olmasa da duyarlı ve kalbi atmaya devam eden herkesi endişeli mutlu haline büründürdü. Hatta çoğu zaman endişeli ve kaygılı çok az zamanlarda gerçekten mutlu olabilen bizler için  ''huzur'' hepimizin peşinden koştuğu bir kavram oldu sanki.

Ama ne yalan söyleyeyim; ben halimden sıyrılabildiğim için çok daha tam hissediyorum kendimi. Her daim mutlu olmaya bile tercih ediyorum bu bencil olmayan halimi.

Olan bitene üzülmekle birlikte çok endişeli olmamaya çalışıyorum, az korkuyorum.
Duyarlılığım hiç bu denli artmamıştı sanki.
Kendimle uğraşmaktan çıkıp başkalarını daha çok düşünür olmak bana çok iyi geliyor.
Sanki enerji çemberim genişledi. Görüyorum ki benim gibi düşünenden ziyade hisseden çok arkadaşım var etrafımda.

Zira düşünmek çok daha pasif bir eylem ama hissetmek daha aktif ve paylaşımcı geliyor bana.
Başlamak bitirmenin yarısıdır lafı eskide kaldı.
Benim için artık '' hissetmek başarmanın yarısı ''

Biliyorum zor günlere gebeyiz.

Her dönem gibi.

Endişeli mutluluğun kıymetini bilmek bile lüks gibi.

Hep söylediğim gibi ; herşey göreceli.

Hakkımızda hayırlısı.

Sadece benim, bizim için değil.

İnsanlık için.

Çığlık

Uzun zaman oldu yazamayalı...Aslında sadece buraya yazamadım. Yoksa aklıma hep yazmaktayım.

İş güç, çoluk çocuk, 18'inde İzmir'den gitmek için elimden geleni ardına koymayıp İzmir'den kaçıp; 40'ında ''yandım Allah'' diyerek bir nebze de olsa tekrar toprağıma yakın olabilmek adına son 2,5 aydır tamamlamaya çalıştığımız  bir yazlık derken  istediğim kıvamda kendimi dökemedim...

Dökemedikçe sinirlendim, sinirlendikçe hey heylendim, başkalarına çıkıştım, sonunda çığlık atma noktasına geldim. Tam çığlık atmak istemiştim ki en son ne zaman çığlık atmıştım diye düşünmeye başladım.

Çocuklarımın başına gelen bir şeye mi; korktuğum bir şeye mi; dünya kupası maçlarına mı diye düşünürken birden gülümsedim. Gülümsemekle kalmadım bayağı mutlu oldum.Vay be dedim. En son nerede çığlık attığımı aklıma geldi. Çığlığın bir adeta bir meditasyon kıvamında deneyimlediğim ''an ''ı tekrar hissettim.Yalnız değil binlerce kişiyle aynı anda çığlık atmanın enerjisini tekrar yaşadım.

Sonra hemen; kendimi  hem tekrar tekrar şaşırtmak hem de  kendimden geçmek için attığım çığlığı ve koşullarını tekrar yaşamak ve hatta sizlere de yaşatmak için ekteki videoyu sizlerle paylaşmak istedim...

http://youtu.be/krUfiFdBsTI

Çekim kalitem çok komik.Ama inanın nasıl tutacağımı bile bilemedim Robbie'yi o denli yakın görünce sahnede. Olsun varsın, böyle geçsin kayıtlara.

Attığım çığlığı buraya yüklemek bile  bu yazlık belde de günlerimi aldı desem abartmış olmam.
Teknik imkansızlıklar olmuş olsa da; tekrar benim yazmaya başlamış olmam bile bir nevi rutine girebilmiş olduğumu göstermekte.

Sizlere de tavsiyem; çığlığınızı bile kayıt altına alın.

Size iyi geleceğine, sizleri gülümseteceğine hatta kahkaha attıracağına eminim.

Ağız tadı

Bu haftasonu gazete eklerindeki tek konu; milli stresle baş etme yöntemleri idi. Psikologlardan Dr'lara, kişisel gelişim uzmanlarından beslenme uzmanlarına kadar birçok kişi bu topraklarda başımıza gelen onca  talihsiz kazalara karşın akıl sağlımızı nasıl korumamız gerektiğine dair öneriler vermişti. Siyasi kutuplaşmada cabası.

Önce kendi akıl sağlığımızı koruyarak sonra başkalarına yardımcı olmamız gerektiğini öğütleyen yazıların birtanesinde; halihazırda Soma 'da maden kazası sonrasında görev yapmakta olan travma psikoloğu İbrahim Eke;

-'' Kendimizi koruyabilmemizin, sakin kalabilmemizin en önemli yollarından biri rutinlerimiz.Onları aksatmalıyım,onlara sarılalım.Yemekler düzenli yenecek, uyku düzgün uyunacak ve mutlaka spor yapılacak. Fizyolojik yapıyı sağlam tutmadığımız zaman duygu sağlığı da bozuluyor. Herhangi bir kriz olduğunda fiziksel aktivite kesilir.Bilgi kanalları karmaşaya döner. Duygular öfkeye kilitlenir. İnançlar körleşir. Kendi kaynaklarımızı güçlü tutmak zorundayız. ''  demiş...

Bu ahval ve şerait içinde herkes maalesef ehh işte. Çoğumuz karamsar. Bazımız gitmek istiyor. Kimimiz böyle geldik böyle gider diyor. Kimimiz de banane diyor...

Herkes ama herkes istisnasız etkileniyor. Etkiliyoruz. Etki bırakıyoruz. Farkında olarak veya farkında olmayarak. Aslında hayattaki en değerli şeyimizi; değil sağlığımızı değil paramızı pulumuzu; gün be gün ağız tadımızı kaybediyoruz. 

''Kaybolması veya geçici olarak hizmet dışı durumuna gelmesi saçmasapan ve kocaman bir boşluk yaratır'' diye tarif edilmiş ağız tadı kutsal kitabımız Ekşi sözlükte...

Damak tadımızı değil ağız tadımızı yitirirken aslında biz; yiyoruz içiyoruz bir şekilde  ama ruhumuzu doyuramıyoruz bir türlü. Ki böylelikle ruhlarımızda, yüreklerimizde kocaman boşluklar yaratıyoruz.

Ben bu boşlukları rutinimde sarıldığım işlerle doldurmayı başarabilen bir kişi olsam bile etkilenmemem mümkün değil. Belki de o yüzden dinlediğim şarkılardaki sözlere daha fazla anlam yüklüyorum, ümit ve umudu da bir çocuklarımın gözlerinde bir de şarkılarda buluyorum.

Böyle bir an'da duydum bu şarkıyı.Hemen shazamladım. Yeni bir şarkısıymış Sezen 'in.Ben iyi bir Türkçe pop dinleyicisi olmamama rağmen hemen dikkatimi çekmeye başarabildi, sözleri beni gülümsetti, şevk verdi.

Sezen 'den 5duyum için bir şarkı isteseydim ancak bunu yazardı diye hissettirdi.:)) Bu da benim şansım oldu. Blogumdaki hislerimin, sıkça tekrar ettiğim kelimelerim bir şarkıda, hem de neşe ile raks edilecek bir şarkıda kendini buldu.

Dinleyin bakalım, sizde aynı hisleri hissedecekmisiniz ?

Gelenlere gidenlere,

Gönülden sevenlere,

Ümidi yeşertenlere,

Bir şiirden süzerek,

Ekmeği bölüşerek

Hayatı yüceltenlere,

Kavganın barışmanın,

Zamanla yarışmanın,

Değerini bilenlere,

Doğanın düşüncenin,

Hayatın hakikatin,

Önünde diz çökenlere,

Selamlar olsun,

Şerefine kalksın bütün kadehler,

Selamlar olsun,

Çok yaşasın yaşasın yaşasın,

Hep yenilenenler,

Elbette denize nazır,
Kalbimiz....

Sözün bittiği an'lar

Şu son zamanlarda yaşadığımız toplumsal travmaların yanısıra bireysel olarak da üst üste; sevdiğim, dokunduğum, geçmişimde veya güncelimde paylaşımlarda bulunarak  kıymetli an'lar yarattığımız sevdiklerimin kimilerinin hastalık kimilerinin de kayıp haberleri ile sarsıldım maalesef.

Böyle zamanlarda yaşanmış an'lar sözün bittiği an'lara bırakıyor kendini maalesef. 

Ateş önce düştüğü yeri yakıyor malum. Ama sonra o ateşin sıcaklığını bir şekilde hissetmiş olanlar da nasibini alıyor bu yokluktan. Hatta bu ateşi hiç hissedememiş bile olsan hissedebiliyorsun yokluğun yokluğunu çekenleri. Bireysel veya toplumsal fark etmeksizin.

Şu son zamanlarda hep aynı soruyorum aslında ''Kim için üzülüyorum ? Giden için mi yoksa geride kalanlar için mi ?'' 

Sadece kendime sormuyorum aslında bu soruyu. Çok sevdiğinin ardından gözyaşı döken herkese yöneltiyorum...

Ne de olsa gidenin gittiği yerin nasıl bir yer olduğunu bilmiyoruz. Daha iyisini yaşıyorsa üzülmek boşuna. Öyleyse kendi yoksunluğumuz, noksanlığımız, özlemimiz  için üzülüyoruz çoğu zaman. Peki bu bencillik mi ? o zaman diye deşmeye devam ederken buluyorum kimi zaman.

Her defasında ; hayatın bu sarsıcı ama bir o kadar da gerçekliği karşısında kendimi, taleplerimi, mutluluklarımı, yersiz endişelerimi bir nebze daha hizalarken buluyorum. 

Hani çocukların dişlerine ortodontik sorunlar yüzünden tel takılır ve belli aşamalarda o tellerin sıkılığı dişleri aynı hizaya getirmek için biraz daha sıkılır ya işte aynen öyle yapıyorum ben de kendime, taleplerime...

Yaş aldıkça biraz daha bırakıyorum sanal dertlerimi; sıkılan tel misali. Hizalıyorum gerçek taleplerimi, isteklerimi. İhtiraslar ilk elden hemen eleniyor. Yersiz endişeler de. Çoluk çocuğa dair egosal talepler bile o denli sırıtıyor ki bu zamanda...Hemen üstü cart diye çiziliyor. Gelip geçici değil kalıcı bir şekilde üstü çizildikçe samimi oluyor. O zaman gerçek hizalanma vuku buluyor. 
Yoksa cart diye yapan çok ama samimi olan yok. Yani lafta kalan, her kayıpta sarf edilen, samimi olmayan mış'ları yaparak mış 'ca yaşayan çok.

Ateş düştüğü yeri yakıyor.

Ama sende eğer o ateşten bir şekilde nasibini aldıysan çok daha kolay yapabiliyorsun bu hizalanmayı.

Basiti daha iyi anlıyorsun. 

Basit yaşamayı da.

Basiti yaratmayı da.

Gelecekten de basiti bekliyorsun.

Basitin gelecek olduğunu biliyorsun belki de.

Görmüş geçirmişliklerin yolunu öyle bir aydınlatıyor ki ''farkındalığın'' sayesinde yanlış yola sapma ihtimalin her geçen gün azalıyor.

Huzuru daha kolay buluyorsun böylelikle.

Hizalanarak.

Aşağıdaki fotoğrafı ilk gördüğümden beri kendime çok yakıştırdım. Sadece nasıl bir yazıda akıtacağımı bilememiştim.

Her geçen gün basiti daha fazla arayarak yaş almak ve neleri yapabilmek istediğime dair çok güzel bir imge oldu benim için.

Yüzündeki huzur da cabası.

Bu dünyadan başka diyarlara doğru yola çıkan herkesin de böyle ''huzurla '' ve '' ışıkla'' gidebilmesi dileğiyle,

Yolları ışık olsun; ışıkla ve huzurla dolsun...

Manifesto

Geçen aylarda anlı şanlı 40.yaşımı doldurdum. Ruhen uzunca bir zamandır 40 yaşıma hazırlanmakla birlikte biolojik olarak da sonunda 40 yaşıma bastım.Fiziksel olarak göz çevresi, göz altı ve göz kenarları dışında fena değil durum.

Beyazım yok gibi bir şey. Kayıtlara geçmeli. Genetik mirasımdan hiç mutlu olmayan kızım  40 yaşımda beyazlarımın  olmadığını bilmeli ki ileride eğer bir şey olursa sorumluluk benden gitsin.))

Çok özel bir dönem yaşamaktayım.Yüceltme dönemi. Bugüne kadar beni ben yapanları, hayatımın  dönüm noktalarına  tanık olanları, iyisiyle kötüsüyle benimle büyüyen herkesi yüceltme dönemi.

Çok şanslıyım. Çoğunluğuna fırsat buldum. Yani teşekkürü borç bilme anlamında. Onlara teşekkür edebilme anlamında. Çoğu yanıbaşımda idi ifade edebildim, kimisi uzakta idi mektup yazabildim ama onlarca kişiye dediğim gibi duygularımı ve şükranlarımı sunmak istedim.

Ve sonunda da bir manifesto yayınlamak istedim.

40 senenin manifestosu. Muhasebesi değil. 

Çıktısı.

Yaşanmışlıkların.

Denenmişliklerin.

Sevginin.

Kayıtlara geçsin isterim. Çocuğum çoluğum benim 40 senelik manifestomu bilsin istedim.

MANİFESTO

1.İyi gün dostları olmalı insanın hayatında...Kötü günde herkes kendi vicdanını rahatlamak için koşar başkalarının yardıma. Düşenin dostu olmaz derler halbuki düşünce insan; rahat eder herkes, bir nevi ohh çeker. Kim iyi gününde senin kadar seviniyorsa, seni iyi gününde yüceltmeyi biliyorsa gerçek dostun olmalıdır hayatta.

2.Annenin bacak boyunu, babanın attığı bakışla mum gibi olduğumuzu hatırlayan dostların olmaya devam etmeli hayatında...Ki onlar sana kim olduğunu, nasıl bir ailede nasıl bir sevgi yumağı ile büyüdüğünün aynası olabilmeliler hayatında.

Kökünü unutturmayanlar yüreğinde esas kök salacaklardır hayatında.

Ama haksızlık da yapmak istemem. Bu dönemlerime yetişemeyen dostlarımın da aileme dair bilgisi, merakı ve  hatırşinazlığı benim için çok kıymetlidir. Her gün görüyor olsam bile bana ailemdeki kişilere dair hal hatır sormayan, ilgisi ve merakı olmayan kişilerle de harcadığım zamanı azaltmanın vakti gelmiştir. Derhal yapıla.

3.Anaç dostların olmalı çevrende her daim. Bilmelisin, ayırt edebilmelisin o dostunu. Annen öldüğü an ilk kimi arayacağını tereddütsüz bilmelisin bu dünyada.

4.''Fahişe bile olmaya karar versem vardır bir bildiği dersiniz benim için, etiketlemez, ayıplamaz beni sevmeye devam edersiniz '' dedi  35 senelik bir arkadaşım. Benim için daha güzel bir ifade olamazdı. Zaten etiketleyen, ayıplayan, eleştiren, şekilci kişilerle yollarımı çoktan ayırdım. Şans eseri kalanlar olduysa da bu cümleyi onlarda da test edeceğim ki gerçek dostlarımla yoluma devam edebileyim. Bu konuda ciddiyim...

5.İstismar hep cinsel olarak algılanır ama istismarın en çok karşılaşılanı aslında duygusal istismardır. Hepimiz ya ailelerimizden ya da arkadaşlarımızdan yükler taşımaktayız aslında. Bazen farkında olarak bazen farkında olmayarak...

Bize bilerek yüklenilmek istenen, '' aa senin için en sevdiğin yemeği yaptım gelmezsen çok kırılırım''  '' kaç gündür nerelerdesin hiç sesin soluğun çıkmadı '' '' geçen gün aklımdan geçtin ne yapıyorsun diye ama arayamadım '' gibi eveleyıp geveleyen yetmez senden sonsuz beklentisi olan ve  sen vermedikçe kılını bile  kıpırdatmayan kişilerle olan ilişkilerini- ister ailenden ister de yakın arkadaş çevresinden- kademeli şans vererek, sınırlarını çizerek idare etmelisin. Ama sınır ihlali olduğunda ise vicdanında elveriyorsa eğer hızla uzaklaşmalısın öbür tarafa. Vicdan meselesi mühim ama derin. Bir başka zamana.

Yüreğini hissedenlerle devam etmelisin yola. Senin yüreğini hissedenlerle. Kendi yüreğinin de farkında olanlarla. Şeklen kusur bile etsen, bir kere yüreğinin sıcaklığını hisseden;vazgeçemeyeceğini bilmeli senden. Senin de ondan vazgeçemeyeceğini bildiğin gibi.

6. 40 senelik ömründe; bölsen bile hayatını evrelere, her bir evrene tanıklık edenler olmalı hayatının içinde. Çaba göstermelisin onlar için. İlişkini, iletişimini, sıcaklığını devam ettirmelisin. Sen onlarsın aslında. Koparsan eğer onlardan kendinden kopmuş olursun aslında. ''Koptuk gitti, kimbilir nerede? '' diye sorduğun  kaybetmiş olduğun kendindir aslında.

7. Babanı yüceltmeyi hep bilmelisin bu hayatta. Ne olmuş olursa olsun, 3. sayfa haberlerine bile çıksan halletmelisin O'nunla olan meseleni. O'nun olan iletişim kaliten sana çok iyi erkek arkadaşları ( dostlar anlamında ) boyfriend'ler ve uzun ve sağlıklı bir karı-koca hayatı getirecektir.

Ne olursa olsun, kendi aileni bile kurmuş olsan, hissetmelisin babanın desteğini arkanda...Çocuğu, çoluğu, kocayı  bırakıp NYC'a giderken de, kız kıza tatile giderken de bilmelisin seninle gurur duyduğunu, keyiflendiğini. Hayatını yaşadığın için, bağımlı olmadan ilişkiler yürütebildiğin için.

8.Yemeyenin malını yerler demiş atalarımız. Ben ise başta kendim sonra da çocuklarım için diyorum ki  '' yaşamadığınız, denemekten korktuğunuz hayatınızı sizden alıp yaşarlar ''.

Yaşamalısın bu hayatı ve  önüne getirdiklerini. Yoksa nasıl kendimizi tamamlarız ki bu dünyada? Nasıl gelişiriz? Nasıl daha hoşgörülü, esnek oluruz? Nasıl sevgimizi çoğaltırız? Nasıl tam oluruz? 

Kütük değiliz ki biz. İnsanız. Kimi yerde eğilip bükülmeyi, kimi zaman savrulmayı, kimi zamanda yerle bir olmayı bilmezsek  biz nasıl biz oluruz ki ? 

9. İdare etmeyi bilmelisin bu hayatta. Herkesi. Ananı babanı, kayınvalideni, ablanı, abini, çocuğunu, yeri geldiğinde dostunu, kocanı, ortağını. Değer biçmelisin onlara. Seçtiklerin olduğu için, sırf sana bahşedilmiş  hediyeler oldukları için sevmelisin onları.

Onlardan yana mutsuzluğun varsa eğer kendinden de mutlu değilsin demektir. O zaman işe önce kendinden başlamalısın. Deşmeye de, yermeye de, eleştirmeye de...Kendine yapamıyorsan eğer bunları; başkalarına da haksızlık etmemelisin o zaman.

10.Çocuk ruhunu kaybetmemelisin bu hayatta...Sokakta yorgun argın giderken karşına çöplerden saçılmış bir karton süt kutusu bulursan eğer atlamalısın üstüne; patlatabilmek için. Eski günlerdeki gibi. İçinde süt varmış, üstün başın süt olmuş önemli değil. Zira attığın kahkahayı, yaşadığın ve yaşattığın ''an'' ı anlatmak için varsın bu dünyada belki de.

Bir nevi hikaye yazmak için. Hikayeyi yaşamak için. Kendi hikayeni oluşturmak için. O yüzden kendi hikaye kurgumuzu seçmeliyiz bu hayatta. Nasıl bir hikaye yaşamak istiyoruz? 

Melankolik, maceracı, dingin, fırtınalı, debdebeli, etliye sütlüye karışmayan, her 10 senede bir yeni bir sayfa açan vs vs.. İyi kötü demiyorum. Nasıl'ını bilmeli, seçtiğimiz hayatın farkında olmalıyız diyorum.Başrolünü kimin oynayacağını bilmemiz gerektiği gibi.

Gelelim benim hikayemin başrol oyuncusuna...Zaman O'nu yüceltme zamanı.Zaman O'na teşekkür etme zamanı...

Yüreğine, kalbine ve sonsuz cömertliğine hep hayran oldum. Azmine hep saygı duydum. Çocuk ruhunu hep çok kıskandım. Çocuklarımın babası olduğun için hep çok şanslı hissettim.

Beni koşulsuz sevdiğin ve bana her daim hem destek olup hem de tahammül edebildiğin için çok müteşekkirim.Kalpten teşekkür ederim.

40 yıllık hayatımda annemle geçirebildiğim süre kadardır seninleyim. Benim için kocaman bir adam olduğun kadar kocaman bir dünyasın.

İyi ki varsın. 

Zaman sizin ne için ne zamanı ?

Uzun süreden sonra ilk defa başıma geliyor...İtiraf ediyorum hoşuma gitti. Ne kadar sosyal olsam da, evde bütün gün kalamayıp her defasında kendimi sokağa atsam da aslında gerçek şudur ki ben yalnızlığı çok severim.

Alıp başımı gidesim olduğu kadar, başımı dinlemeyi ve kendi düzenimde olmayı bir o kadar severim.

Kendi kendime koyduğum teşhis şu oldu yıllar içinde; enerji dağıtmaya devam edebilmek için kendimi şarj etmek. Yani eşime, dostuma, yakın çevreme ilgi ve alaka düzeyimi devam ettirebilmem için bir o kadar da yalnız kalabilmem şart. Yoksa şaka değil hiç hastalanmayan ben; kendi kendime kalamadığım da ya hastalanıyorum ya da sinirli ve gergin oluyorum. 

Yaklaşık son 10 senede ise fark ettim ki, kendi evimde, kendi düzenimde yalnız kaldığım hiç olmamış meğersem. Geçen gün Çağlar, çocukları alıp Ankara'ya gideceğini söylediğinde çocuklar gibi şen oldum. Ev bana kalacaktı. Ben işlerim yüzünden gidemiyordum ama sorun değildi. 

2 günün şimdiye kadar özetini yapacak olursam; kimseye sürekli hadi demiyorum, kendi dışımda kimsenin sorumluluğunu düşünmüyorum. Ödev, yemek, banyo, arkadaş programı vs gibi halletmem gerek şeyler yok. Çocuklarıma örnek olacam diye metazorik dertler hiç yok. Odam darmadağın. Yemek yenilmiş tabaklar lavaboda. Bulaşık makinesine bile yerleştirmeye üşendim. Kıyafetler ortada. Sokak kapısından salona gelene kadar spor ayakkabasından topuklu ayakkabıya kadar 3 farklı çeşit ayakkabı sağa sola dağılmış durumda. Pervasızca kendi evimde dolanıyorum. Evime birisi gelecek diye ödüm kopuyor. Veya beni bir yerlere davet edecekler de gitmem gerekecek diye. 1,5 günüm daha var. Bu 1,5 günü bayağı iyi değerlendirmem gerek. Toplantılarım biter bitmez hemen eve gelmeyi planlıyorum. Müzik her an açık. İzlemediğim TV 'de ise sadece ekranda görüntüler var.

Akşamları salonda loş bir ışık. Ortam hafif karanlık. Ruhum öyle değil ama nedense ortamı kararttım. Az ile yetiniyorum sanki. Ne düşünüyorum, ne muhakeme yapıyorum  ne de düşlüyorum.

Zaman; dingin olma zamanı. Zaman; rutini biraz kırıp gevşeme zamanı. Zaman; zamanı yaşama zamanı. Zaman;zamanı yavaşlatma zamanı. Zaman; ne olursa olsun şükretme zamanı.

Zaman;hayatta biriktirebildiğim onca şey için, başka diyarlarda beni bekleyenler için, hayatımdan çıkmış olsalar bile bende bıraktıkları izler için, seçimlerim için, beni seçenler için, bana bahşedilenler için şükretme zamanı. 

Zaman;sessizlik içinde keşfetme zamanı. 

Zaman; zaman detoksu yapma zamanı.

Zaman;benim için tam zamanı.

Peki ya sizin için ne zamanı ?

Yüreğimizde deprem

Yıl 1999. Sabahlardan 17 Ağustos sabaha karşı.

İstanbul'un göbeği.

Bildiğiniz üzere Gölcük depremi.

Bildiğiniz tüm şeylerden farklı olan hani.

Dünyanın sonunun geldiğini sanıp yataktan kalktığınız.

Acaip korktuğunuz; an itibariyle sağınıza solunuza bakıp yitirdiklerinize dair  ne  muhasebe ne muhakeme yapabildiğiniz.

Sabahı zor edip işe gittiğiniz.

Hani başka ne yapılacağını da bilmediğiniz.

Belli ki rutinden yaptığınız ama aslında içinizin almadığı bir durum olduğu apaçık hani.

Yüreğiniz burkuluyor, içiniz çığlık çığlığa.

Dışınız rutin ve umarsız.

Ne de olsa doğa olayı. Elimizden ne gelir ki ? zihinlerde.

Vicdanlar henüz rahat.

Sadece hiçbir şeyin bundan böyle  eskisi olmayacağından eminsiniz


20 Ağustos 1999.

İstanbul'un göbeğinde müstesna bir iş yeri.

Depremden 3 gün sonra.

Kimse birbirine bakmamaya çalışıyor.

Ayıp ortaya çıkmasın diye direniliyor.

Sonra bir an geliyor.

Herkes önce kendisi sonrası birbiri ile yüzleşiyor.

Belli ki çığlıklar artık dışarı taşmak istiyor.

Belli ki rutin filan değil ortalık bildiğin yangın yeri.

İnsanlar can pazarında halen çatıların  altında.

Biz klavye başında.

Vicdanlar perişan.

Depremden 3 gün sonra iş bölümü yapıyoruz.

Kimimiz yollara koyuluyor.

Deprem yerinde. Depremzedelerle birlikte oluyor.

İhtiyaç listesi oluşturuluyor.

Yetmez aileler İstanbul'a taşındırılıyor.

Evler dayatılıp döşeniyor.

Öğrenciler okutuluyor.

Hiç bir şey ama hiç bir şey eskisi gibi olmuyor.

Ama 50 kişinin yürekleri  bir olup yaklaşık 12 sene depremzedeler için çırpıyor.

Kimse ne unutuyor, ne de unutturuyor.

Yıllar geçse bile.

14 Haziran  2013

Gezi gösterileri olmakta.

Deprem gibi etkisi.

Doğa için.

İnsanlık için.

Özgürlük için.

Tek farkı  bu sefer olayın kaynağı doğa değil.

Başımızdakiler.

K.çımızda olamayacak kadar adiler  halbuki.

Adil demedim aman dikkat. Adi.

Bildiğin savaş ortamı.

Kasıtlı ve planlı.

Polisin bizi korumaktan vazgeçip karşımıza hatta ırzımıza geçmeye karar verdiği.

2013 senesinin tam ortasında.

Genç bir çocuk evden basit bir sebep yüzünden çıkıyor. Ekmek kadar.

Adı;Berkin.
Soyadı;Elvan.
Yaşı;14

Kayıtlara geçsin.

11 Mart 2014 

Tam 267 gün sonra gittikçe eriyen bedenden geriye ölü bir beden kalıyor.

Ruhu ise hepimizin yüreklerine kazınıyor. Ali İsmail Korkmaz ve nice diğerleri gibi.

Vicdanlarımız ağır darbe alıyor.

Geçen sefer 3 günde harekete geçmemizin yerini 267 gün sonra kocaman bir boşluk kaplıyor.

Bu sefer tek önemli farkımız; muhakeme ve muhasebe yapabilecek durumda olmamız.

Tek önemli aynı noktamız;

Vicdanlarımız da kocaman delik.

Ve hiçbir şeyin veya hiç birimizin bundan böyle eskisi gibi olmayacağının bilinci.

Daha farkındayız artık her şeyin.

Hayatımızda vermediğimiz tepkiyi  veriyoruz.

Hesap soruyoruz.

Protesto ediyoruz.

Her yerde.

Hayatımızdaki rutine devam etmiyoruz.

Aynı depremde olduğu gibi.

Unutmuyoruz.

3 ya da 267 gün de geçse.

Hesap sormaya ve farkında olarak yaşamaya devam edeceğimiz kesin.

İnsanca yaşamak için.

Berkin için.

Ali İsmail için

Er ya da geç.

İlahi adalet yerini bulacak.

Başımızdakiler k.çımızda bile yer bulamayacaklar.

Ancak öyle vicdanlar bir nebze soluk alacak.


Şairin de maalesef  dediği gibi.;

''Biz yitire yitire kazandık kendimizi.''
Nuri Pakdil

40'ında bir kadın

Şu sıralar inanılmaz farklı çalışmaya başladı zihnim.

Sürekli okumak, yeni bilgi peşinde koşmak, yazmak, yaratmak, daha farklı yerler görmek, yine yazmak, yine okumak, yine üretmek ve de illaki çalışmak istiyorum.

Şaka değil. Çalışasım çok şu sıralar.

Hem de kapanıp bir yerlerde.

Müzik sürekli fonda.

Kesintisiz.

Arada spor.

Sonra tekrar zihnimde dolaşıp duranları dökerek rahatlama isteğim çok.

Zaman baskısı ile birlikte.

Çok çalışasım var.

Hatta arada ihtiraslanıyorum bile. Daha fazla kişiye, kuruma erişme isteği, etkileşim isteği kaplıyor her yerimi.

Çoğunlukla iş açısından. Sanatsal açıdan arada sırada yani.

Orada burada ürettiklerimiz, tasarladıklarımız, deneyimlettiklerimiz hakkında laf kalabalıkları görüyorum.

Yine zihnimde pek tabii.

Ama gel gör ki uyumlu değil zihnim ile bedenim.

Bedenim belli saatten sonra pes ediyor, yatak onu çağırıyor.

Çocuklar desen bahanem.

Zihnim dolu uykuya dalıyorum.

Ama eksik hissediyorum.

Yapmam gerekenleri yapmıyormuşum gibi.

Yaratma sancısı çeken bir sanatçı gibi.

Bir aşamaya gelmişiz de bir sonraki aşamaya geçmemiz gerçeği gibi.

Belki de toplumsal sorunlarla kendi sorunlarımı özdeşleştiriyorum kimi zaman.

Daha içinde olmak istiyorum herşeyin.

Sorumluluk almak, sorumlu olmak istiyorum.

Birçok kişinin yapmaktan kaçtığının aksine.

Belki de yaş.

40 yaşında olmak .

Farkında olarak istemek hayattan isteyeceklerini.

Ama illaki çaba göstererek.

Ve pek tabi üreterek bazen bir işi, bazen bir çiziyi veya bir objeyi.

İstemek yolun yarısı.

Mızmızlanmak ruhuma aykırı.


Not: 8 Mart Dünya Kadınlar Gününde tesadüfen İz TV 'de izlediğim ''40 'ında 40 Kadın'' Projesinden çok etkilendim.

Meğersem 2010 senesinde yapılmış bu projenin resim sergisini gazetenin köşe kenarındaki bir haber bülteninde okuduğumu hayal meyal hatırladım. 

Kadın ve kadın hakları için çalışan  birçok kurum ve/veya organizasyon olduğunu bildiğim halde  bir şey yapmadığıma göre demekki aslında hiçbir şey bilmiyormuşum!!...( Lao TZU 'nun sevdiğimiz bir lafı buraya cuk oturuyor!)

Bilmek ve yapmamak aslında bilmemektir!

Birbirinden çok farklı kesimlere ait ama ortak noktalarının; Kadın ve 40.yaş dönüm noktalarında farklı duygu ve arzularını keşfetmiş, keşfetmekle kalmamış, yüzleşmiş ve bu uğurda emek harcamış kadınlardan çok etkilendim. 

Özellikle de imkansızlıklarla örülü iken yapmak istediklerini hayata geçirebilenlerden.
Tanıtım videosu az biraz fikir verse de belgesel çok daha tamamlayıcı ve fikir verici halde.
Elinize sağlık Tuluhan Tekelioğlu.


http://www.mynet.com/video/insanlar/40-inda-40-kadin-498959/

Ben de hem bilmek hem de yapmak istediğime göre bir şeyler hayırlısı diyelim. Bekleyelim.

Hiç tanımadığınız birine en son ne zaman…….?

Bugün samimi bir şekilde cevaplamanızı istediğim kısa bir test ile başlamak istedim...

1. Hayatınızda en son ne zaman tanımadığınız bir kimseye iltifat ettiniz?Veya hiç tanımadığınız bir kişiden iltifat aldınız?
2. Hayatınızda ne kadar sık yakınlarınızı veya tanımadığınız kişileri yüceltiyor ve çabalarından ötürü takdir ediyorsunuz?
3. Hayatınızda en son ne zaman kendinizi şaşırtarak yaşadığınızı gerçekten hissettiniz?
4. Ne kadar sık komforlu, güvenlik çemberinizden çıkıp kendinizi gerçekleştiriyorsunuz?
5. Öykündüğünüz kişilerin ortak özelliklerini tasvir edebilirmisiniz?

Geçen pazar günü evde miskin miskin oturup gazete okurken birden heyecanlandım. Kısa gözüken bir yazıya göz atıp keşke daha uzun olsaymış dedim. Belli ki daha ilk baştaki  başlığından etkilenmiştim. 

Okumaya devam ettikçe daha da şaşırmaya devam ettim. Ne de olsa röportajını okumakta olduğum kişi de ODTÜ İşletme mezunu idi. Bölümü tutturamasak da aynı fakülteden mezun olmuştuk;  kariyerinin ilk başlarında  ürün yöneticiliği ve pazarlama geçmişi vardı hem de hızlı tüketim ürünleri sektöründe; aynı benim sahip olduğum gibi ; sonra pazarlama sektöründe hizmet veren kendi işini kurmuştu; ne tesadüftür  ki halihazırda ortağım Bahar ile birlikte benzer bir alanda hizmet veren bir işimiz var.:)

Kişilerle benzerliklerimi değil farklılıklarımı yüceltmeyi seven benim için; işin rengi kariyerini birden bırakıp müzik tutkusunun peşinden Newyork'a gitmesini okuduğum an birdenbire değişti. Hele hele sadece müzik okuması değil; sahneye çıkıp başarılı bir şekilde opera yaptığını okuduğumda kıskançlık, takdir, ilhamlanma, yüceltme ve  kendisini tanıma isteğim kabardı. Bakınız bir önceki tiyatro ile ilgili yazım…

Ne yapıp ne edip kendisi ile tanışmak istedim.Tasarımcılığından ve bilge yönünden etkilendiğim Ümit Ünal geldi birden aklıma. Düşündüm her ikisi de gönüllerinin götürdüğü yere gitmiş, cüretkar ve yaratıcı kişilerdi.

Önce yazıyı Çağlar'a okuttum. Zira kocam diye söylememekle birlikte hem Çağlar'ın da sıradışı kalbi kadar sıradışı ve yaratıcı bir vizyonu olması, hem de başarılı bir girişimcilik hayatı sebebiyle O'ndan hem  çok şey öğrenirim hem de O'nun da başkalarından ilham almasını arzu ederim.

O'na da dedim ki; 

'' Ben kendisi ile tanışmak istiyorum ''.

Akşam saatlerinde LinkedIn 'den kendisini buldum. Ortak iş arkadaşlarımız da varmış meğersem dedim. Sonra davetiye gönderip beklemeye koyuldum.

Ertesi gün beni kendi network'üne kabul etmesiyle ''tamam  artık email gönderebilirim'' dedim.

Ve oturup kısa ama güzel bir email yazdım ve gönderdim.

Kendisinin farklılığından, cüretinden ve vizyonerliğinden çok etkilendiğimi ve kendisi ile bir fırsatta yüzyüze tanışıp sohbet etmek istediğimi söyleyip send tuşuna bastım. Hemen ardından da Çağlar'ı arayıp attığım mail'den bahsettim.

O an ''hayat'' bu işte dedim.Yaşamak da bu.Ve heyecan içinde cevabı beklemeye başladım.

Bugün samimi ve içten bir cevap aldım. Bir kahve teklifi ile birlikte.

Bir insanın yaşı, cinsiyeti, kimliği, geçmişi ne olursa olsun, tanıdık, tanımadık kalbine dokunmanın ne kadar keyifli ve özel bir şey olduğunu bir defa daha hissettim.

En son benim kalbime kim dokundu diye soracak olursanız; dün hiç tanımadığım bir hanımefendi; arkadaşlarımla bir cafede otururken yanımıza kibar bir şekilde gelip üzerimdeki ceket ve gömleği çok beğendiğini söyledi. Beni hem gelinine benzettiği için hem de kendisine de böyle bir hediye almak istediği için  nereden aldığımı sormasının bir mahsuru olup olmadığını sordu.

Hayat bu işte.

Alma verme.

Etme bulma.

Ama illaki sevgiyle yüceltme..

Peki ya siz hiç tanımadığınız birine en son ne zaman …………?