Kendimce

''Terzi kendi söküğünü dikemez'' lafının anıtını yaptık biz ortağım Bahar ile...Yönettiğimiz markalara yönelik nice web siteleri yarattık, bozduk, dönüştürdük ama sıra ne zaman kendi kurduğumuz işin web sitesine geldi ayak sürüdük. 

Ne zaman Bahar beni bırakıp ABD'e yerleşti, Bahar için anıt dikmek adına kolları sıvadım. Çok yakında yeni bir web sitemiz olacak. Orada da işe dair görüşlerimi yazacağım bir blog alanım daha olacak.Şu ana kadar hep defterlere yazmaktan kurtulacağım böylece.

Her kurumsal sitede olduğu üzere bizim web sitemizde de bir ''Hakkımızda '' kısmı var ve o bölüm için tam 3 kez CV yazdım ama olmadı. Ne zaman aşağıdaki şablonu oluşturdum ve  döktüm içimi o zaman beğendim.

Klasik bir CV hiç değil benimkisi ama ben de artık klasik bir kafada zaten hiç değilim.

Soruların ve kelimelerin gücüne her zamankinden daha fazla inanıyorum.Kendimce tabiki...

Bugün bu dışavurum böyle olabilir ama yarın bambaşka bir yorumum olabilir. Ne de olsa değişmeyen tek şey değişimdir.

Kendimce CV 'im..

Kolumdaki altın bilezikler; Eğitim ve iş tecrübelerim…

Eğitim…

Kolumdaki altın bileziklerin ilki illaki eğitimim. İzmir Bornova Anadolu Lisesi'nin ardında , ODTÜ Siyaset Bilimi ve Kamu Yönetimi'ni  bitirdim.

İyi bir eğitimin  yola çıkmak için önemli bir itici güç olduğunu ama  yolda ilerlerken , iş hayatına dair daha zorlu problemleri çözerken akademik başarının o denli önemli olmadığını tecrübe ettim.

Kendini şaşırtabilme kapasitesinin, esnek ve hızlı adapte olabilenin, engellerden çok fırsatları görebilenlerin, iş hayatında ilerlerken önlerinin daha açık olduğunu fark ettim.

Ama gün olur devran döner ; kolumdaki altın bilezikleri bozdurmam gerekirse diye de halen önemli bulmaktayım eğitimi ve beraberinde getirdiklerini…

İş hayatına dair tecrübelerim ve evrelerim …

İş hayatına bir an önce atılmak istediğim dönem

‘’ Ne iş olursa yaparım yeterki iyi bir şirket olsun‘’ dediğim zamanlar.  Coopers & Lybrand. Denetimci olamayacak kadar sosyal ve yaratıcı bir kişiliğe sahip olduğumu farkettiğim  anda ayrıldığım, ancak 1,5 sene çalışmış olsam da;  bütüne bakmanın ne kadar önemli olduğunu , tüme varmaktansa tümden gelmenin ne kadar önemli ve stratejik bir bakış açısı olduğunu,  finansal bir veri analizinde önce dibi tutturmanın , dibi tutmayanın detayına inilerek verimli bir sorgulama yapılabileceğini, optimum stok tutmanın bir firma için finansal açıdan ne kadar önemli olduğunu tecrübe ettim bu kısa ama etkili zaman zarfında.

Sevdiğiniz bir şey için ne kadar şevkle çalışılabildiğini deneyimlediğim dönem

En çok sevilen kozmetik markalarının başında olan NIVEA ‘da tam 10 sene  boyunca zevkle ve şevkle çalıştım, yarattım, liderlik yaptım. Asistan ürün yöneticisi olarak girdiğim

NIVEA ‘da sırasıyla Ürün Yöneticiliği , Grup Ürün Yöneticiliği , Alternatif İletişim Kanal Yöneticiliği (Call center, CRM, çatı marka için bütünsel projeler ) ve en son Ticari Pazarlama Müdürlüğü yaptım. Uluslararası NIVEA Baby ürün geliştirme ekibinde yer aldım.

Rotasyonun insanın kendisini geliştirmek için en önemli fırsat olduğunu bu dönemde  fark ettim.

İyi bir ekip kurma ve yönetme sorumluluğunun milyon dolarlık bütçe yönetiminden daha kritik olduğunu tecrübe ettim.

İyi bir ekibin başarıya giden yolda olmazsa olmaz bir kritik başarı faktörü olduğunu deneyimleyerek öğrendim.

Kurumsal hayattaki son durağımda; 100 senelik bir markayı sürdürülebilir bir şekilde başarılı kılmanın unsurlarının yanısıra , tüketiciyi ve müşterinizi yaptığınızın işin ‘’ kalbine ‘’ yerleştirmenin önemini, marka için yaratılan hikayeler ve hayaller kadar , o hayalleri gerçekçi ve erişilebilir kılmanın yanı hayata geçirebilmenin önemini tüm ekip arkadaşlarım sayesinde tecrübe ettim.

İlhamımı kaybettiğim ve iş hayatına ara verdiğim dönem

Bu zaman zarfında  durup değerlendirmek,  doğru soruları sorarak doğru cevaplar verebilmek istedim. Bu ara dönemde kendime sorduğum soruların neticesinde bazı tecrübelerim oldu;

• ·      Engellerimizin gerçek engeller olup olmadığı,
• ·      Önyargılarımızın düşünme sistemimiz üzerindeki etkileri,
• ·      Fırsatların aslında burnumuzun ucunda olduğunu,
• ·      Bakış açısındaki  çok ufak bir değişikliğin bile ‘’ ben de bunu yapabilim’’ hissine dönüştüğünü deneyimledim.

Girişimci ruhumu bulduğum dönem

Sorduğum sorulara verdiğim cevaplar beni şimdiki girişimci yolculuğuma çıkartarak 2010 senesinde  ortağım Bahar' ın kurmuş olduğu şirkete dahil oldum. Son 6 senedir;  kurumsal müşterilerimizin yaratıcı ve yenilikçi düşünce kapasitelerini, kullandığımız  farklı teknikler ile artırmalarına ve hep yapageldiklerinden farklı şeyler yaparak farklı sonuçlar almalarına yardımcı oluyoruz.

Bu zaman zarfında ;

• ·      Doğru soruları soranların cevaplardan kaçamadığını,
• ·      Her zaman yapageldiğiniz şekilde yaparsanız hep aynı sonucu alacağını,
• ·      Farklı sonucu almak için deneyebilme cüretini göstermek  gerektiğini,
• ·      Deneyimleyebilmek, farklı şeyleri hayata geçirebilmek  için rol modellerden, doğadan, rakiplerden, çocuklardan ilham almamız gerektiğini deneyimledik.

Bizimle yola çıkan müşterilerimize de yukarıda tecrübe ettiklerimizi deneyimletmeyi amaçladık. Sanırım başarılı da olduk. Zira müşterilerimizin % 80 ‘i bizimle tekrar tekrar çalışan müşterilerimiz.

O yüzden kendileri bizim takımdaşlarımız…

Akıp geçen hayata dair düşüncelerim…

İllaki denge . İllaki üretkenlik.  İllaki sorgulamak. İllaki merak. İllaki çok çalışmak ve çok sevmek. İllaki sabretmek.

Öte yandan herşeyi illaki birebir denemeye gerek olmadığını da tecrübe ettim.  Bu zaman zarfında denenmişliklerden , tecrübelerden esinlenerek, sentezleyerek , yeniden tasarlayarak farklı katma değerler yaratılabileceğine inandım, inanmaktan öte sonuç aldım.

Sevdiğim yönüm…

Problem çözme başarım…Problem ne kadar zor olursa olsun, kolları sıvayarak içine girebilme, problemi göğüsleyebilme hevesim ve azmim.

Zira hayatın irili ufaklı problemleri çözerek ilerleme sanatı olduğuna inanıyorum.

Öte yandan iyimserliğim ve önyargılarımı geride bırakabilmeyi öğrenebilmiş olmam.

Sormayı sevdiğim en sevdiğim  sorular …

Nasılsın ? Cevapları ile cidden ilgilenirim. İyi bir dinleyici olduğumu da düşünüyorum. Sürekli öğreniyorum.

Neden olmasın ? Başkasına yönelttiğim bu soruyu, aslında her defasında kendime de sorarak ''farklı bakış  açımı ‘’ zinde tutuyorum.

Hayatta iyi ki dedikleriniz ? Duyduğum cevaplardan ilham alıyorum.

Hayatta keşke dedikleriniz ? Duyduğum cevaplardan ders çıkarıyorum.

Son dönemde kafayı taktığım…

Tasarlamak. Sadece yaratıcı düşünceyi değil ama hayatı, hayat evrelerimizi tasarlayabileceğimize inanıyorum. Çocuklarıma da kendi hayatlarını istedikleri gibi tasarlayabilmeleri için şimdiden alet ve edavat çantalarını doldurmaları için yetkinlik kazandırmaya çalışıyorum.

Son dönemde en çok ilham aldıklarım…

Çocuklarım. Cidden bana ayna tutuyorlar. Yetişkin kalıplarımdan çıkmam için onları gözlemleyip taklit etmeye çalışıyorum. En basitinden ‘’ eğlenmeyi ‘’ yeniden öğreniyorum. Hayatı ciddiye almamayı da.

Gençler, illaki gençler. Son 2 senedir her dönem, ODTÜ İşletme fakültesinde Girişimcilik sertifika programında 12 saatlik ‘’ yaratıcı ve yenilikçi düşünce teknikleri ‘’ eğitimi veriyorum. Her defasında sorgulamalarına, azim ve heveslerine ama en çok da parlayan zekalarına hayran oluyorum. Benim için ODTÜ ‘nün ve ODTÜ’lünün yeri ayrıdır.

Ve pek tabiki müşterilerimiz. Müşterilerimiz bizi en çok ilerleten, çıtayı yükselterek , bizi de geliştiren takımdaşlarımız. Onlar sayesinde  zevkle ve şevkle tasarlamaya, yaratmaya, kendimizi yenilemeye ve dolayısıyla hizmetlerimizi yenilemeye devam ediyoruz.

Sevdiğim söz (ler )…

“Aslında hiçbir şey iyi veya kötü değildir. Her şey bizim onlar hakkında ne düşündüğümüze bağlıdır.''

 William Shakespeare

“Çok parlak olan gençlerin pek çoğu, ne kendileri ne de yaşadıkları dünya için hiçbir şey başaramadılar. Çünkü bir şeye başlama cesaretini asla gösteremediler. Başla! Başla! Başla!” “

Pisagor

Güzel şeyler gördüm ben

Güzel şeyler de oluyor. Görebilmeyiz güzel şeyleri, güzellikleri, güzel bakan başka gözleri.
O güzel şeyler çok büyük ''şey''lerin ardında saklı değil aslında.
Hem güzel şeyleri ayırt edebilmek  çok kolay aslında.
Onlar basitin içinde gizli.
Kimi zaman bir kahve sohbetinde.
Kimi zaman izlediğiniz güzel bir filmin satır aralarında.
Kimi zamanda gittiğiniz bir seyahatte.
Kimi zaman spontan bir karşılaşmada.
Kimi zaman telefonun ucunda söylenenlerde.
Güzel şeyler.
Aslında.
Ne kadar kirlensek de.
Halen umut ve ümit olduğuna işaretler onlar.
Güzel şeyler.

Geçen hafta karşılaştığım eski bir iş arkadaşım, 1 ay sonra bebekleri olacağını söyledi. Ama özellikle de cinsiyetini öğrenmek istemediklerini, bebeğin her türlü kendilerine sürpriz olmasını istediklerini söyledi.Halen böyle romantik insanlar olduğunu bilmek çok iyi geldi. Güzel bir his içimi kapladı.Çok tebrik ettim kendilerini. Ama en çok kendilerini şaşırtabilmek istemelerini. Kimsenin pek de şaşırmak   ve şaşırtmak istemediği şu günlerde...Güzel şey tam da bu dedim.

Eski ve kıymetli bir iş arkadaşım aradı geçen hafta. Kulaklarımı çınlattıklarından bahsetti. Kayınvalidesi ve kayınpederi ile hem de. Zira her ikisi de babam ve halalarımla aynı liseden, Edirne Lisesinden mezun olmuşlar. Babamın teyzesi, yani babaannemin kızkardeşi, kendilerinin matematik öğretmeni olmuş. ( Yıl 1955-1960 aralığı olmalı ) Neredeyse 60 sene geçsede aradan, arkadaşımın kayınvalidesi ve kayınpederi, alelade bir pazar öğleden sonra,  rahmetli  İffet hoca hanımın halen duruşundan, aklından, matematik öğretmenliğinden, sınıfa onca parfüm sıkıp öğrencileri hayran bıraktırdığın emin bir halde '' bakmanız bittiyse derse başlayacağım '' demesinden bahsediyorsa gelinine;  gelini de '' benim işten tanıdığım arkadaşım İpek'te aynı böyle''  deyip, üstüne üstlük bana telefon açıp, çok az tanıma fırsatım olan rahmetli İffet hoca hanıma benzediğimi hissettiriyorsa , paranın tek geçerli değer haline geldiği bu devirde, çok  kıymetli hissettirdi kendimi. Ailemin  sahip olduğu tek geçerli değerinin ''kültürel sermayesinden '' gurur duydum bir defa daha. Güzelce rahmet diledim hayatta olmayan, benzetildiğim ve yadettiklerime.

https://www.youtube.com/watch?v=xwYN-XS92yY

Çok güzel bir film izledim geçen hafta. Lunch box. Her geçen gün yalnızlaştığımız kalabalık dünyamızda eksikliğini hissettiğimiz sıcaklık ve samimiyet özleminin en  basit ve yalın tercümesi olmuş. Filmdeki nükteli repliklere, düşündürücü ama basit bir o kadar çarpan etkisi çok yüksek deyişlere vuruldum. Basitin tanımını bir daha bir daha düşündüm. Basiti gönülün ferahlığında buldum. Butan 'a gidesim vardı zaten planlamaya aldım.

Son 2 senedir Bahar ile iş vesilesi ile takip ettiğimiz ve NewYork 'ta yaşayan bir tasarımcı olan Ayşe Birsel'i internetten, yaptığı projelerin detaylarını iş dergilerinden vs takip ederken bugün karşımda bulmak da hoş bir tesadüf oldu. Yaratıcı düşünce tasarlamaya kafayı çokça taktığım bir zamanda; sadece düşünceyi değil ama hayatı da tasarlayabileceğimizi aynı yaklaşım ile 2 saat boyunca kendisinden de dinleyince  çok basit ama etkili bir kıpranış oldu içimde.
'' Doğru yoldasın''  dedi içsesim.
 ''Yolun açık olsun'' dedi yüreğim.
 ''Bu işi zaten iyi biliyorsun'' dedi aklım.
Basit ama etkili bir yüzleşme oldu bu sohbet. Kendim için tabii ki.
Kendinize iyi bir şey hediye etmek isterseniz eğer alın okuyun '' Sevdiğiniz Yaşamı Tasarlayın'' adlı kitabı. Hem İzmirli hem ODTÜ 'lü hem de kıymetli bir tasarımcı olan Ayşe birsel'den...

Bir tenis velisi arkadaşımı gördüm geçen hafta tenis klubüne girerken. 13 ve 10 yaşında, 2 erkek annesi olan arkadaşım dedi ki '' 6 aylık hamileyim. Hem de yine bir erkeğe ''...
Ağzımı kapatamadım. İnanamadım. İnanamadığıma inanamadım. Aklımdan o an geçen '' tam da rahata kavuşmuşken, işleri yoluna koymuşken '' leri geçirirken yakaladım kendimi. Çok mutlu oldum.
Vazgeçmemesine.
Komfor alanından çıkma cüretini gösterebilmesine.
Hayran oldum.
Basit düşünebilmesine. '' Çocukları seviyorum '' dedi. Nokta.

Zara'lardan, Mango'lardan, her yerde aynı tip giyinen insanlardan, aynı tip sakallı erkeklerden, özgünlükten yoksun kültürsüzlüğümüzden, Survivor 'ı Olimpiyat zanneden bizlerden gına geldiği, kapkaranlık günlerden ve kapkaranlık gündemlerden sonra  imdadıma yetişti.
Kars.
Adı gibi yalın ve duru.
Bembeyaz.
Yer, gök, ova, dağ bir olmuş adeta. Erimişler birbirlerinin içinde, yekpare vücut olmuşlar.
Sınırsızlık bu olsa gerek dedim.
Tek'lik de,
Bir'lik de,
Bu olsa gerek dedim.
Sahi sınırları kim koyuyor dedim ?
Peki ya kim bölüyor bizi ona, buna, şuna ? diye sordum ama cevaplarını düşünmek dahi istemedim.
Sadece ama sadece hayranlıkla izledim, basitliğini en cüretkar haliyle sunan bu güzel şehri.
Teşekkür ettim kendisine.
Sunduklarından ötürü.
Paylaştıklarından ötürü.
Bir de olağanüstü pozlarından ötürü.
Bu şehir çok güzel poz veriyor.
Alımlı, kaprisli, cesur ama vakur bir kadın olsa olsa bu Kars dedim.
Kendi kendime.

Tüm bunları yazarken de ağzımdan dökülüverdi sözleri. Çok uzun zaman olmuştu dinlemeyeli. Adı gibi etkileyici olan bu güzel şarkıyı da; kalbim aradı taradı buldu arşivlerden.
''Güzel şeyler dinlemek lazım'' diye onayladı aklım.
Ruhum hafifledi.

Yazmak ve dışavurmak her zamanki gibi çok iyi geldi.
Güzel şeyler yaptığımı hissettirdi.

https://www.youtube.com/watch?v=8XDxhDbtDak

Canım oğluma mektup-7.yaş

Pek sevgili çocuklarım,

Günlük olarak tuttuğum bu blogda 126 tane yazım olmuş. En çok okunanlar ise açık ara siz çocuklarıma yazdığım mektuplar. Hal böyle olunca her mektubumda ister istemez bir baskı hisseder oldum üstümde. 

Canım alem oğlum, 

Geçen gün aşağıdaki resimini görünce bir güldüm bir güldüm. Vallahi de billahi de unutmuşum senin bebekliğini. Ama hata sende. İnsan bu kadar değişir mi 7 senede! ilahi sana. (Bu arada babanın gözünü ben morartmadım bilgine. Sanırım surf yelkeni düşmüştü.:)

Bu sene karakterin iyice ortaya çıktı. Oğlak burcunun resmi temsilcisi olarak burç kitaplarına girecek kadar tipik bir karaktersin.
Damarlı, inatçı, sorumluluk sahibi, azimli ve  çalışkansın ( şu an dilimi ısırıp, popomu kaşıdım ayrıııı)
Bu yaz özellikle çok büyüdün.
Tenisi kesin bir şekilde bıraktın ve Ela'nın da ''her erkek çocuğu mutlaka iyi futbol ve basketbol oynamalı yoksa maalesef cool ( ezik de demiş olabilir gönlüm elvermedi demeye)  olamazsın'' öğüdünü dinleyerek kendini ciddi bir şekilde futbol ve basketbola kaptırdığın için müziğe olan ilgin bayağı arka planlara atıldı.
Halbuki haziran ayı sonundaki anaokulu gösterinde  eline aldığın gitar ve sen  pek de güzel bir ikili olmuştunuz.( Esas güzel olan o kostümlerin içerisinde sizlersiniz halbuki !!! )

Sahneye çok yakıştığın her halinden belli olsa da, her gösteride en ön saflarda yer alsan da annen kadar eğlenmediğin kesin.

Zira tam da senin yaşlarında iken sahnede halk oyunları yaparken içimden geleni aniden yaparak uygulayan ve herkesi şaşkına çevirebilecek kadar eğlenen annenden başkası değildi. ( Kareografinin bir parçası olmadığı halde davulcuya kaçmamdan dolayı lütfen fotodaki şaşkın ve endişeli yüzleri bulunuz. )

Büyümek tam da bu demek galiba oğlum.

Kendi şaşırtma kapasitemizi kaybederek sıradanlaşmak.

Sen sen ol oğlum hem kendini hem de  başkalarını her daim -olumlu anlamda - şaşırtmak için çaba göster...

Bu seneki en önemli seyahatlerimizden birisi Boston 'da geçirdiğimiz 2 hafta idi. Orada iken gittiğimiz basketbol müzesinde kendine yeni rol modelleri ve ilham kaynakları buldun. 

Bak bu konuyu çok önemsiyorum canım oğlum. İnsan kendine  ancak ilham kaynakları bularak ilerler, gelişmek için çaba sarf eder. Merak eder, araştırır, O'nun gibi olmak için çaba sarf eder. Şimdilik Jordan mı , Messi ve/veya Neymar 'mı olacağını bilemesen de onlardan çok şey öğrenerek gelişeceğin kesin. 

Sen her zaman Emir olacaksın ama NASIL  bir Emir olacağını,  bu rol modellerin belirleyecek bu hayatta.

Az zamanda çok büyük şeyler ifade etmiş canım  oğlum,

Bizim aile anayasamızın yazılı olmayan kurallarına göre en önemli  2 değerimiz var ailemizde;

1.Duygusal zekamız ve duygusal yetkinliklerimiz 

2.Arkadaşlarımız ve arkadaş ilişkilerimiz 

Dolayısıyla başta kendimin olmak üzere sizlerin de gelişimlerinizi hep bu 2 alanda sıkı takipteyim.

Gururla ve kimi zamanda hayranlıkla ifade etmeliyim ki hem  kendine hem de  etrafına her daim keyif veren, pozitif enerji yayan bir kişiliğin var. Yaşıtlarınla değil kendinden büyüklerle bile her zaman anlaşabilmenin yanısıra 13 yaşındaki ablan ve Ela ile aynı yaştaki erkek kuzenin Cem  ile bile aynı ortamda kendini ezdirmeden, saygı duydurtarak onlara  kendini kabul ettirebiliyorsun. Gerçekten büyük başarı.

Hem duygularını ifade etmek konusunda hem de arkadaş ilişkilerinde  ise oldukça uyumlu, hakkını arayan, kendini kabul ettiren olduğunu görmek beni çok mutlu ediyor. 

Tabii  mücadeleni pardon stajını Ela'nın yanında yapmanın faydaları bunlar... :)

Bu yaz gerçekten çok güzel bir yazdı. İkinci çocuk olmanın bütün faydalarını sonuna kadar yaz  partilerine  katılarak, gece 11 'lere kadar dışarıda olarak kullandın. Acı bir itiraf olacak olsa da Ela senin yaşında yaz kış demeden saat 9 'da uykuda idi. Kural bu idi. Kural ne zaman değişti ben bile bilmiyorum.

Şeytan tüylü oğlum,

İlkokul 1.sınıfa devam ettiğin bu günlerde  öğretmenini daha birinci günden kendine aşık ettiğin için sadece öğrenim hayatının değil  tüm hayatının sırrını keşfetmiş bulunuyorsun.

Şeytan tüylü olmak  hayatta her türlü kusuru örter, böylelikle kişi hata yapayapa kendini gerçekleştirebilir. İnşallah sen de  hep hata yapayapa ilerleyip;  hem her daim mutlu olursun hem de  tutku ile asılacağın bir işi yaratabilirsin şeytan tüylüm benim.

Bu arada Ela, senin inek bir erkek öğrenci olmandan çok korkuyor söylemeden geçemeyecem.

Ama bilmediği bir şey var  hem inek hem de şeytan tüylü olunmaz.:)

Dolayısıyla senden inek öğrenci de olmaz.

Bu resim ilkokulun ilk gününden. Kayıtlara geçmesi adına önemli.

Yazın bir erkek çocuğuna göre oldukça güzel ve özenli.

Yüreğinde kelebekler uçuşan oğlum,

Öğretmeninizin 1,5 yaşındaki oğlu geçenlerde ameliyat oldu. Sen de hem kendisine hem de oğluna için bir geçmiş olsun resmi hazırladın. Bir erkek çocuğu olarak aynı resimde, güneşin parlak ışıkları ile kalpleri  ve kelebekleri buluşturduğun  bir resim çizmen beni geleceğe dair umutlandırdı.

Sahi dedim kendi kendime bu erkekler  kalplerini de yüreklerinde uçuşan kelebeklerini de ne zaman kaybediyorlar ?
Sen sakın kaybetme emi canım oğlum...

İnşallah evleneceğin kadında sende bu tür duyguları uyandırır.
Hayatına güneş gibi doğup kalbini çalar, midende kelebekler uçurtur.
Kim olduğunun bir önemi yok ama iyi bir insan olması, sendeki iyilikleri görebilmesi en önemlisi.
7 yaşından bu dilek de ne deme.
Hayattaki en önemli mutluluk kriteri belki de kiminle evlendiğin...

Yüreği nazik efendi oğlum,

Çok istedim diğer erkek annelerinden  dinlediğim gibi bana gelip;

'' Benimle evlenmek istemeni''
'' Beni dünyanın en güzel kadını ilan etmeni ''

çok ama çok istedim.

Sen bunları  baba hiç demedin belki  ama  benden de  ''lütfensiz '' hiç bir şey istemedin, teşekkürünü hiç eksik etmedin.

7 yaşında iken yüreğin nasılsa 70 'inde de böyle olacağına, bu bıyık sende nasıl sırıtıyorsa kaba olmanın da sende böyle sırıtacağına  eminim.

Bir de sen demesen de senin için şimdilik dünyanın en güzel kadını olduğumu biliyorum. Aaa pardon o kişi  Ela da olabilir sahi...

Senin varlığıın Ela 'ya hayatının en ama en güzel ve özel hediyesi.
Halen tüm aile içerisinde -Orhan deden dahil- en sevdiğin kişi Ela.
Ela'nın ise Orhan dedesi.
Bizler de sizleri bu dünyaya getiren aracı kişiler  olmakla avunan kişileriz işte.

Her kardeş çok özeldir ama senin misyonun bence Ela 'yı  geliştirmek, dönüştürmek.

Ela da bunu çok ama çok iyi biliyor.

O da, aşağıdaki resimdeki gibi, eminimki yapacakları ile sana  örnek olacak ve seni hep yukarılara doğru elinden tutup çekecek.

Hayatta,  birbiriniz için yapacaklarınızın sınırsız olması, birbiriniz için ayağınızı yerden kesecek sevinçler yaratabilme kapasitesiniz bizim en kıymetli şükretme sebebimizdir.

Gönlünüzdeki yıldızlara ulaşmanız dileğiyle canım çocuklarım...

Harika bir Fly me to the moon cover'ı.

Tony Bennet'ten.

Sizler için.

https://www.youtube.com/watch?v=kIrcxGdyUdk

Herşey gönlünüzce olsun:)

30 Aralık 2015. Yılın son günleri, son saatleri.

3. senem bitmekte yazmaya dair.
Hayatımı ele almak için yazmaya başlamıştım ama sanki ülke gündemini yazmaya oturmuşum gibi oldu.
Bu son 3 sene.

Bu blogda da kayıt altına aldığım bir not vardı. Bir astroloji sitesinden. 2012 senesine dair.

Diyordu ki; ''Maya takvimine göre 21 Aralık 2012 'den itibaren doğru bildiklerimiz yanlış, yanlış bildiklerimiz doğru olacak. Bugüne kadar yeteri hazırlık yapanlar bu süreçten çok daha iyi çıkacaklar  ama maalesef geniş bir kitle, farkındalığı çok düşük olan bu geniş kitle, zor zamanlar geçirecek''

Çok zor bir 3 sene geçirdik. Hem milletimizi  hem de global dengeleri düşünürsek. Bireysel zorluklarımız bu sıkıntıların yanında devede kulak kaldı.

O kadar çok gerildik ki topraklanmayı unuttuk.

O kadar çok sıkıldık ki çıplak ayak doğada olmayı, toprağa basmayı bilemedik.

O kadar çok ümitsizliğe kapıldık ki bu topraklardan gitmeyi konuşur olduk, belki de gittik.

Kimi madenci toprağın altında, kimi asker toprağın üstünde, kimimiz ise toprağa karışarak canını verdi.

O kadar çok üzüldük ki bu topraklar için canını verenlere, iki elimiz başımızda ah vah deyip durduk.

Demem o ki bu topraklar  bizden, biz de bu topraklardan çok çektik.

Yeni yıl arifesinde tüm yurtta şiddetli kar yağışı bekleniyor.Ben böylesine kötü geçen senelerin sonunda tam da yılbaşında -önünde ve sonrasında- her yerde eş zamanlı kar yağacağına çok sevindim.

Ne de olsa kar demek ;

Beyazlık  demek, 
Aydınlık demek,
Naiflik demek,
Basitlik demek,
Neşe demek,
Gökten sürpriz demek,
Düştüğü yerde kusur örtmek demek,
Evde miskin miskin otururken harekete geçmek demek,
Yenilik demek, 
Değişim demek,
Tekrar o toprakların mahsül vereceğini bilmek demek,
Döngü demek,
Bereket demek,
Topraklanmak demek,
Toprak demek,
Toprağa karışanları yadetmek demek,

Kar demek ÜMİT demek.

Bu topraklarla tekrar barışabileceğimize dair bir UMUT demek.

Siz ne dilerseniz o demek.
Yeter ki gönülden olsun,
Yeter ki ağız tadı ile olsun.

Yeni senede herşey gönlünüzce olsun.

Aura

Yaşınız kaç olursa olsun, insan annesini, babasını sesinden, teninin kokusundan, duruşundan, gülüşünden, el ve kol hareketlerinden,  onca insan arasında bile, her yerde her zaman tanır ve bilir. 

Aynı şey anne ve babalarının kendi çocukları için geçerlidir.

Ne entresan bir bağdır değil mi?

Babam; 3 kişilik bir ailenin tek erkek çocuğu olarak hep el üstünde tutulmuş birisi. Ailesinde, rahmetli babaannem sadece dul kaldığında değil çocukları olduğu andan itibaren ailenin direği, fedakarı, beceriklisi, rasyoneli, eli maşalısı... 

Rahmetli 98 yaşında öldüğünde bile öyleydi. Başı dik, kimseye muhtaç olmadan, kafası halen çalışırken, vücut fonksiyonları iflas ettiği için vefat etti. Bu denli güçlü bir kişi idi. 

Benim hiç tanımadığım 1904 doğumlu, babamın babası ise yani dedem ise , toparlayabildiğim kadarıyla, ailenin romantiği, en gönlü zengini, ailenin en cömerti, en muhabbetlisi, en sosyali...

Babaannem Cumhuriyet'in ilk ilkokul öğretmenlerinden. Edirne'li. Dedemle aşık oluyorlar, ailesinin karşı çıkmasına rağmen evleniyorlar. Babaannem dedemi İstanbul 'a gidip Diş Hekimliğini bitirmesine ikna ediyor. Babaannem Edirne 'de yalnız kalıyor; kocasını İstanbul 'da okutuyor. 

Sonra da dedem Edirne 'ye döndüğünde diş hekimliğini çok kısa bir süre yaptıktan sonra '' ben başkalarının ağız kokusunu çekmek istemiyorum '' diyerek çok sevdiği edebiyata, sohbete ve hitabet sanatına yönelerek; lise edebiyat öğretmeni oluyor, gazetede köşe yazıları yazıyor. 

Güçlü hitabet yetkinliği sayesinde etrafındaki irili ufaklı grupları etkileyen ve Edirne'de çok sevilen bir kişi oluyor. Ama oldukça genç bir yaşta 57 yaşında vefat ediyor. Ve maalesef  babaannem çok genç yaşlarda 3 çocukla başbaşa kalarak hepsinin tahsilini en üst düzeyde tamamlamaları için canla başla çalışıyor.

Lafı çok uzattım. Kusura bakmayın. 

16 sene İzmir'in Aliağa İlçesinde yaşayıp her İzmir 'e gidip gelirken geçtiğim Menemen; benim için 3 şeyle özdeşleşmiştir.

Çanak çömlek, ayran ve Devrim Şehidi Kubilay'ın infazı.

2 gün önce.

Sözcü Gazetesinde Uğur Dündar Devrim Şehidi Kubilay'ın ölüm yıldönümünde bir yazı yazıyor.

 ( Yazının tümü aşağıda )

Yazısındaki Kubilay'ın yedek subaylığı sırasında çekilmiş ve gün ışığına hiç çıkmamış 2 fotoğraf yayınlıyor.

O sabah Ankara 'da yaşayan ve gençliğinde Marilyn Monroe'e benzetilen büyük halam sabah Sözcü gazetesini eline alıyor.

Köşe yazısını okuyup fotoğraflara bakarken, birden donup kalıyor. 

İmkansız olan bir şey gerçekleşiyor. Zira 2 fotoğrafta da, Kubilay ile birlikte  bulunan bir kişi O'na gülümsüyor.

O kişinin onca yüz arasından babası olduğunu hemen anlıyor.

Hiç görmediği bir fotoğrafta, hiç bilmediği insanların arasında rahmetli babasının olduğu haberini kardeşlerine haber veriyor.

Babamla dün telefonda bu konuyu konuşuyorum. Babam temkinli. Diyor ki ''o fotoğraftaki kişi  % 99 babam. Ama insan insana benzermiş olmaya dabilir ''

''Baba'' diyorum. ''Ben dedemi hiç görmedim. Ama insanın bir duruşu, havası ve bazen de güçlü  aurası, hiç görmediğin halde o kişinin senin kanından olduğunu çok güçlü bir şekilde hissettirir. Ben, seni ve duruşunu nasıl biliyorsam; bugün o fotoğraftaki kişinin dedem olduğuna ben %100 emin olabiliyorum. Bazı şeylerin izahı yok, ama ben biliyorum ki o kişi; sadece duruşlarınızdan bile ötürü senin baban diyorum ''

Yıllar sonra ben de ilk defa, yıllar yılı babaannemin tam bir kopyası olduğumu düşünürken - rasyonellikten eli maşalılığa kadar geniş yelpazede benzerliklerim varken - her geçen gün tutku haline gelmiş yazı yazmaya olan hevesim, yaptığım işin özünde bile bulan hitabet sanatı, sosyal becerilerimle birlikte sohbete olan düşkünlüğüm ile kendimi, hiç tanımadığım ve bu benzerliği kimsenin yapamayacak kadar acısını halen derin yaşadığı, bu dünyadan erken göçmüş dedem  ile kendimi çok yakın hissediyorum. Neden olmasın ? diye de kendime soruyorum.

Duruş meselesine gelince. 

Armut dibine düşmüş.

Babam da babasına, gerek vücut dili ve duruşu gerek de aurası ile çok  benzemiş.

Sizin de bana katılacağınızı düşünüyorum.

Cumhuriyet sevdalısı olup bu uğurda ister fiziksel ister düşüncesel,  kendini feda etmiş herkesin toprağı  bol olsun. 

Allah gani gani rahmet eylesin.

Kubilay, babaannem, dedem başta olmak üzere tüm yitirdiklerimizin toprağı bol olsun. 

Mekanları cennet olsun.

AMİN.

FOTO: SÖZCÜ Ku­bi­lay en sağ­da ayak­ta du­ru­yor. Sa­dık On­gan or­ta sı­ra­nın sağ ba­şın­da otu­ru­yor. 

Benim dedem ise en arkada soldan 3.'cüsü.

FOTO: SÖZCÜ Ku­bi­lay en ön­de üç­lü gru­bun or­ta­sın­da otu­ru­yor. 

Benim dedem ayakta duranlardan sağ baştan 2.cisi.

Aşağıdaki yazı 23 Aralık 2015 'te Uğur Dündar tarafından Sözcü gazetesinde yayınlanmıştır.

Sev­gi­li okur­la­rım,
Bu­gün, Dev­rim Şe­hi­di Mus­ta­fa Feh­mi Ku­bi­la­y’­ın yo­baz­lar ta­ra­fın­dan hun­har­ca kat­le­di­li­şi­nin 85’in­ci yı­lın­da­ki an­ma et­kin­lik­le­ri­ne ka­tıl­mak için Me­ne­me­n’­de­yim.
Bi­li­yor­su­nuz, İz­mir Va­li­li­ği bu yıl al­dı­ğı ka­rar­la, tö­ren­de Be­le­di­ye Baş­ka­nı Ta­hir Şa­hi­n’­in Me­ne­men­li­le­ri tem­si­len ko­nuş­ma yap­ma­sı­nı ya­sak­la­dı.Bel­li ki baş­ka­nın da­ha ön­ce­ki yıl­lar­da yap­tı­ğı ko­nuş­ma­lar AKP ik­ti­da­rı­nı ra­hat­sız et­miş. O ne­den­le Va­li­lik de sus­tur­ma ka­ra­rı al­mış!..
Ge­nel­kur­may Baş­kan­lı­ğı ise 85 yıl son­ra ilk kez ba­sı­na ak­re­di­tas­yon uy­gu­la­ma­sı ge­tir­di. Bu­na gö­re Ku­bi­lay anı­tı­nın bu­lun­du­ğu as­ke­ri böl­ge­de­ki tö­re­ni, sa­de­ce ik­ti­dar bo­ra­za­nı TRT ve Ana­do­lu Ajan­sı iz­le­ye­cek.
Be­le­di­ye Baş­ka­nı Ta­hir Şa­hin ken­di­si­ne ge­ti­ri­len ko­nuş­ma ya­sa­ğı­na ve ak­re­di­tas­yo­na tep­ki­si­ni “Ku­bi­lay unut­tu­rul­ma­ya ça­lı­şı­lı­yo­r” di­ye­rek gös­te­ri­yor.

* * *

An­cak bu ça­ba­lar, şan­lı dev­rim ta­ri­hi­miz­de ka­ra bir le­ke ola­rak ka­la­ca­ğı gi­bi,Teğ­men Mus­ta­fa Feh­mi Ku­bi­la­y’­ın ba­şı­nı ver­me pa­ha­sı­na yak­tı­ğı me­şa­le, Cum­hu­ri­ye­ti­miz­le bir­lik­te ka­ran­lık­la­rı son­su­za dek ay­dın­la­ta­cak. Dev­rim­le­ri ko­ru­mak uğ­ru­na can­la­rı­nı fe­da eden kah­ra­man Türk ev­lat­la­rı­nın ad­la­rı her ge­çen yıl da­ha da yü­ce­le­cek…
85. yıl an­ma et­kin­lik­le­ri kap­sa­mın­da Ata­türk­çü Dü­şün­ce Der­ne­ği­’n­ce or­ga­ni­ze edi­len Me­ne­me­n’­de­ki pa­nel­de de­ğer­li bi­lim ada­mı dos­tum Prof. Er­gün Ay­bar­s’­la bir­lik­te ko­nuş­ma­cı ola­rak yer ala­ca­ğız.

* * *

Sev­gi­li okur­la­rım,
Bel­ki de ilk kez gör­dü­ğü­nüz fo­toğ­raf­la­rın hü­zün ve­ri­ci öy­kü­sü var.
Ar­ka­da­şım Me­te On­gan, bu fo­toğ­raf­la­ra na­sıl sa­hip ol­du­ğu­nu an­la­tır­ken şun­la­rı söy­lü­yor:
“Ba­ba­mız mer­hum Kı­dem­li Bin­ba­şı Sa­dık On­gan tüm ai­le bü­yük­le­ri­ni Bal­kan ve Bi­rin­ci Dün­ya Sa­va­şı­’n­da kay­bet­ti­ği için Da­rü­leyta­m’­da (kim­se­siz­ler yur­du) bü­yü­müş. Öğ­ret­men oku­lu­nu bi­tir­dik­ten son­ra bir sü­re köy öğ­ret­men­li­ği yap­mış. Ar­dın­dan Hal­ka­lı Zi­ra­at Oku­lu­’n­dan me­zun ol­muş. Ye­dek su­bay­lı­ğı sı­ra­sın­da tez­ke­re bı­ra­kıp, bü­yük bir kıs­mı Do­ğu Ana­do­lu­’da ge­çen as­ker­lik ya­şa­mın­da kı­dem­li bin­ba­şı­lı­ğa ka­dar ter­fi et­miş.
Ba­ba­cı­ğım, Ku­bi­la­y’­la ye­dek su­bay­lı­ğı sı­ra­sın­da sı­nıf ve si­lah ar­ka­daş­lı­ğı yap­mış bir Cum­hu­ri­yet sev­da­lı­sıy­dı. Ken­di­si­nin şe­hit Ku­bi­la­y’­la bir­lik­te ol­du­ğu bu iki fo­toğ­raf ka­re­si, biz­le­re bı­rak­tı­ğı en de­ğer­li mi­ras­tır. Bu kah­ra­man Türk dev­rim­ci­si­nin, mert­li­ği­ni, atak­lı­ğı­nı ve ya­kı­şık­lı­lı­ğı­nı an­la­tan, hem öğ­ret­men­lik­ten mes­lek­ta­şı, hem de as­ker ar­ka­da­şı ol­mak­la son­suz gu­rur duy­du­ğu­nu söy­le­yen ba­bam, iyi ki bu­gün­le­ri, an­ma tö­re­ni­ne ge­ti­ri­len ya­sak­la­rı ve kı­sıt­la­ma­la­rı gör­me­di.
Fo­toğ­raf­lar, Ku­bi­lay Ai­le­si’n­de ve ak­ra­ba­la­rın­da var mı­dır, bi­le­mi­yo­rum. An­cak Ata­türk ve dev­rim­le­ri­nin mil­yon­lar­ca sev­da­lı­sı­nın, hep­si çok zor şart­lar­da ye­tiş­miş ve ken­di ça­pın­da bi­rer kah­ra­man olan bu yi­ğit va­tan ev­lat­la­rı­nın fo­toğ­raf­la­rı­na bak­tık­ça, Cum­hu­ri­ye­t’­i on­la­ra borç­lu ol­du­ğu­mu­zu bir kez da­ha ha­tır­la­ya­cak­la­rın­dan hiç kuş­ku duy­muyorum…”

* * *

İs­tan­bul Ko­ca­mus­ta­fa­paşa’­dan ma­hal­le ar­ka­da­şım sev­gi­li Me­te­’nin bu fo­toğ­raf­la­ra sa­hip ol­du­ğu­nu Star Te­le­viz­yo­nu­’n­da Ha­ber Mer­ke­zi Yö­ne­ti­ci­li­ği ya­par­ken öğ­ren­miş ve Ku­bi­la­y’­ı an­dı­ğı­mız bir yıl­dö­nü­mün­de ek­ra­na ge­tir­miş­tik.
Ya­zı­lı ba­sın­da ise bil­di­ğim ka­da­rıy­la ilk kez ya­yım­la­nı­yor.
Ay­rı­ca Me­te On­gan, fo­toğ­raf­la­rın te­lif hak­kı­nı da ga­ze­te­niz SÖZ­CÜ ile Me­ne­men Be­le­di­ye­si­’ne ar­ma­ğan edi­yor.

* * *

Sev­gi­li okur­la­rım,
İs­te­dik­le­ri ka­dar unut­tur­ma­ya ça­lış­sın­lar.
Fe­na hal­de bey­hu­de bu ça­ba­lar Dev­rim Şe­hi­di Mus­ta­fa Feh­mi Ku­bi­la­y’­ı unut­tur­mak bir ya­na, onun aziz ha­tı­ra­sı­na, Bü­yük Ön­der Ata­tür­k’­ün dev­rim­le­ri­ne ve biz­le­re en bü­yük ar­ma­ğa­nı olan Cum­hu­ri­ye­t’­e da­ha sı­kı sı­kı­ya sa­rıl­ma­mı­za ne­den oluyor.

Hayat-Yaşam- Umut-Veda

1998-2007 HAYAT

Yaş 24- 25. Kendimizi kurumsal kariyer  ile var ettiğimiz bir dönem. İkimizde de siyah kalın gözlük çerçeveleri. İkimizinde 2. işi.Tesadüfün böylesi buluşuyoruz mavi kapaklı bir krem etrafında. Aynı anda birçok deli kadınla.
Çok disiplinlisin. Çok da çalışkan. Deneyimin, aklın ve çalışkanlığınla hemen  müdürümüz Elvan 'ın gözdesi oluyorsun. Ne zaman atlara akrobasi yaptırılacak, ne zaman Alman büyüklere sunum, yeni kolonya, saç jölesi lanse edilecek  filan Elvan 'ın sağkolu, sağduyusu filan oluyorsun. Hem sol hem sağ beyinsin yani. Bir sağdan bir soldan çakıyorsun. Tüm beyinliliğin o günlerden miras meğerse.:)

Neyse zaman çok da  geçmiyor, new PM semineri için Hamburg'a gidiyoruz. Anam bir de ne göreyim, bizim aklı başında, örnek, bütünsel insan meğersem az cilveli değilmiş. Bir  ispanyol ağbimize bir ilgi bir alaka:) Xavier miydi ismi ne bak halen hatırlıyorum. Çok şaşırıyorum bildiğin gibi değil. Türkiye'ye dönüyoruz. Ağzına içki filan koymuyor ama nargilecilerden de çıkmıyorsun. Tabii işin içinde bu sefer Türk erkekleri...

Bildiğin entresan bir kız bu Bahar diyorum. Hem manyak, hem manyak akıllı, sorumluluk sahibi, erkeğini -pardon ekmeğini - taştan çıkaran bir kız bu diyorum. Dil, ırk, din gözetmeyen :)

Bravooo Bahar bravooo diyorum.

Çok çalışıyoruz, sen  daha da fazla. Sabah en erken gelen, akşam en geç çıkan, her cumartesi ofise gelen sen oluyorsun. Ben kendimi filan sorguluyorum senin performansını görünce...Ben de yapmaya, çok çalışmaya çabalıyorum ama bir yere kadar deyip pes ediyorum.

Yavaş yavaş sağ beynim ile ben de gözdesi oluyorum müdürümüz Elvan'ın.(Elvan öyleydim de mi ?) Ama sadece sağ tarafla. Sol tarafta arada aksaklık filan olabiliyor. Amaan o kadar da analitik olunmuyor be anacım diyorum.
Hayat hızla geçiyor, manyak bir çalışma temposu, acı tatlı bir stres, ben evleniyorum o ara.

Bahar ise sessiz sedasız 1 seneliğine Hamburg 'a gidiyor. Asmalı Konak zamanı. Çanak anteni var. Hamburg'a gidip geldikçe ayaklarımızı altına kıvırıp, çekirdek çitleyerek, Asmalı Konak izliyoruz.
Herşeyi bu denli kolay kıvırabilince, uyum sağlayıp, üstüne üstlük manyakça Almanca konuşmaya da başlayınca yine Bravooo Bahar bravoo diyorum.

Sonra ben hamile kalıyorum, sen evleniyorsun, efsane müdürümüz Elvan  pat dananak ayrılmaya karar veriyor, sonra sen hamile kalıp doğuruyorsun, hamilelik izninden dönmeden '' gelme bu ofise, git kendine başka bir fırsat yarat'' diyorum.

Başka bir işe geçiyorsun, orada da çok çalışkan ve başarılı oluyorsun. Ama birşeyler farklılaşıyor.

Hayatı sorgulamaya ilk defa başlıyor(uz)sun. Hayat bu denli stresli olmamalı, başka yollarda olmalı, denenmeli, yaşanmalı diyoruz. Hayat bu diyor(uz)sun.

Önce sen sonra da ben; alıyoruz riskleri sırtımıza, düşüyoruz yeni yollara.

Sorumluluk sahibi, çalışkan, akıllı, uslu, sürprizlere daha kapalı olan Bahar önce kendini sonra da herkesi böyle şaşırtarak 1. chapteri  kapatıyor ve diyor ki ;

'' Eyyyy sürprizler; gelin teker teker korkmuyorum sizden, aksine kucaklamaya hazırım ''

Ve böylece 2. chapter YAŞAM  başlıyor.

Sadece O'nun ki başlamıyor tabiki paralel bir dünyada benim için de başlıyor.

2007-2010 YAŞAM

Hayat ve Yaşam arasındaki en büyük fark; daha dingin, daha ne istediğimizi bilen, daha farkında olmamız. Hayatı gelişine güzel yaşamamaya kararlıyız. İsteyerek ve tercih ederek yaşamak istiyoruz.

Yaşlar 35 'e yakın.

Önce sen ve Elvan istifa ediyorsunuz kurumsal hayattan ve bir hayalin peşine ortak oluyorsunuz. Beni de aranıza katmaya çalışıyorsunuz ama işi kurunca  sabah kahvesini içip de işe geç gelme lüksü kimin olacak diye kavga çıkıyor ve ben vazgeçiyorum. Ben halen çalışma odaklıyım,  kahve içmeye işi kuracaksak hiç olmasın daha iyi diyorum. Manyaklığın son demleri.

Sizler her sabah beni arıyorsunuz ''Aaa biz yürüyüşteyiz yoksa sen ofiste misin ? '' şakaları kabak tadı verince ben de basıyorum istifayı. Ama bir 3 ay daha takılıyorum ofiste. Tam ayrılacağım işten; harika bir sürpriz oluyor ve ben Emir'e hamile kaldığımı öğrenince ne iş görüyor gözüm ne de başka bir şey.

Ortaklığınız pek güzel gidiyor, Bahar 2.doğuruyor, 2008 ekonomik krizi patlak veriyor, Elvan kurumsal hayat sinyalleri veriyor, Alper ( Bahar'ın kocası ) işten ayrılıyor  ama Bahar tevekkül sahibi. Sakin ve dingin. Sıvarız kolları gireriz işe halim Allah modunda. Yılmak nedir bilmiyor. Sadece ne istemediğini biliyor. Hayatına giren sürprizlerden çok memnun.  Bahar 'ı geri isteyen en son ki iş yeri ile Elvan 'ı tanıştırınca Elvan 1 gecede genel müdür oluyor.

Bravooo Bahar bravoooo diyorum yine. Ortağını kendi eliyle iş hayatına GM olarak yerleştiriyor; benim halim ne olacak diye hiç sormadan.

İşte o an hayatına; superman, pardon superwoman olarak gene ben giriyorum ( burada tevazu yapamayacağım, benim olayım budur; gülmek ve kahkaha atmak serbesttir )

Tutkulu bir kadın, sürprizlere açık bir başka kadın ile birlikte  kendi hikayelerini yazmaya yola çıkıyorlar.

Bu defa Hayat 'ta yaptıkları yanlışları ; Yaşam'da yapmamaya kararlılar.

Çok eğlenmeli
Çok değil ama verimli ve keyifli çalışıp üretmeli,
Ne olursa olsun mutlu olmalı,
Tatile yaz harici de çıkılabilmeli,
Arada sırada işi kırılabilmeli,
Sabahları yoga/spor yapılabilmeli,
Arada iş için buluşup, iş konuşmaktan öte herşeyi ama mutlaka ''iç'' hallerimizi konuşabilmeli, iş unutulabilmeli,
Keşke dememek için ise her anın kıymetini bilmeli 

diyorlar şirketin yazılı olmayan vizyon ve misyonunda. Zaten hiç bir şey yazılı değil ama pratiğe dönüşmüş bir halde.

Kurumsal hayatta yazılı olan herşeye rağmen hayata geçmeyen pratiklere KARŞIN bizim hikayemizde hiç bir şey yazılı değil ama pratikte, hislerde ve teslim edilen işlerde vuk'u buluyor.

Bravoooooo bize bravooooo oluyor.

2010-2015 UMUT 

İki memur çocuğu, 2 Anadolu liseli, 2 ODTÜ'lü ; girişimci olunca biraz komik oluyor ama fena da olmuyor. Ticaret yapmıyoruz, ürün satmıyoruz, elle tutulur, 5 duyuyla hisssedilir hiç bir işimiz yok. Tam tersine elimizdeki herşey soyut.

Elimizde tuttuğumuz bir tek şey '' Umut ''.

Atlayıp Chicago 'ya gidiyoruz. Yaratıcı ve yenilikçi düşünme becerileri ve inovasyon teknikleri için.

Şans bize yardım ediyor. Kendimizi bir anda kitlelerin önünde buluyoruz. Kitleleri geçiniz kelli felli şirket yöneticilerin de önünde bulunca anlıyoruz ki umuttan öte katma değerli bir şey sunabiliyoruz.

Bahar şirketin sol beyni ben de sağ. Bahar süprizlere açık dediysek de benden gelen süprizlere karşı son derece temkinli!!!

Sabah sunum var; ben yogadayım, ertesi güne yetişmesi gereken çok önemli bir iş var, işin kendisi daha ortada yokken ben gece gezmelerindeyim derken Bahar bu kadar yaratıcı ve yenilikçi de olmamıza da gerek yok aslında diyor.

Diyor da kime diyor?

Zira asansöre binildiğinde yukarı kata çıkarken, inilecek katın ne olduğuna bakacak kadar bile temkinli aslında Bahar.

Zannımca O'nun hayattaki en önemli sınavı benim. Tutkularım ve ben.Cır cır konuşmalarım, konulardan konulara atlayışım, farklı tezlerim, illaki sorgulamalarım, hatta ateşli sorgulamalarım ile ben Bahar'ın başlı başına en büyük sınavıyım.

Sınavı olduğunu keşfedince ben, o andan itibaren  O 'na daha büyük saygı duyup, her gün yetmez her an '' Bravoooo Bahar bravooooo ''der hale dönüşüyorum. Eeee ne de olsa kolay bir şey değil benimle başetmek !

Müşteri önünde, büyük bir sunumun ardından, daha müşteri bile bize yorum yapmamışken, 200 kişiye hitap ettiğimiz bir sahnede,  ODTÜ 'de öğrencilerin önünde, eski patronlarımızın yanında, senin kocanın ve benim kocamın yanında  hep aynı cümle dökülmeye başlıyor ağzımdan;

'' Bravooo Bahar bravoooooo ''

İçten, samimi, inanarak, saygı duyarak.

Yaşamımızın bu döneminde sayısız yaratıcı projeye, sayısız seyahate, sayısız komik toplantıya, sayısız stresli anlara, sayısız tartışmaya, sayısız çocuk ve koca çekiştirmeye birlikte imza atmışızdır.

Her birisinin tadı halen damağımda...Her birisi için ama istisnasız her birisi için sana teşekkürü borç bilir ve ;

Bravoo Bahar bravooo demek isterim tüm kalbimle.

2015-          VEDA

Pek sevgili sol beynim, dostum, iş ortağım, manyak ve bir o kadar da komik, içinde cevher olan arkadaşım,

Hayatlarımızın farklı bir dönemine geldiğimiz şu günler adeta senin bana hediye ettiğin Ayşe Kulin romanları;

Hayat-Yaşam-Umut- Veda...gibi oldu.

Tek farkla biz birbirimize veda etmiyoruz.

Geçmişten getirdiğimiz ve birbirimize kattığımız herşeyimizle '' whole brainer '' olarak hayattaki yeni sürprizlere, daha donanımlı, daha keyifli ve daha bilgece yaklaşıyoruz o kadar.

Ben biliyorum ve eminim ki sen dantel oyası işler gibi ele aldığın yeni yaşamında- bensiz dahi !!!- herşey ama herşey çok eğlenceli olacak.

Eğlencenin yanısıra bol keşifli, bol keyifli, bol ağız tadlı, seneler boyu anlatılacak bol malzemelerle dolu olacak.

Yaşamın ta kendisi olacak önündeki yol.

Arada inişler olacağı kadar çıkışların da olacağı,
Gönlünün  ve yüreğinin daha hafif,
Boynundaki gönül gözünün daha açık,
Gözünün ise hep güzeli göreceği günler olacak önünde.

Müzikal olarak eğer biraz eksik edersen kendini aklına beni getir yeter.
O zaman paylaştığımız tüm an'lara dair aklımıza, ağzımıza, kalbimize kazınmış müzikleri çalarım sana.
Uzaktan da olsa,
Biraz gülümsetebilirsem seni,
Okyanus girse de aramıza,
Ne ala.


Sensiz ben neler mi dinleyeceğim? Biraz melonkolik olsa da Adele'in yeni albumünün en gözdesi şu an benim için bu ...

Milyon yıl sürmüş ve sürecek dostluğumuz için ...

Nasıl dinleyeceğini biliyorsun pek tabiii.
Ses sonuna kadar açılacak, avaz avaz söylenilecek !!
Günde 10 doz yeter.
Arada da 1-2 gözyaşı döksen,
Tamamdır bu iş...

Bana da '' Bravooo Bahar Bravooooooo '' demek düşer.

adele million years agoadele million years ago

Ne de olsa hayat tesadüfleri sever!

Hayatımda 4 tane önemli adam olduğuna karar verdim. 2'si kocam ve oğlum diğer 2'si ise kayınpederim ve babam. Bu yazımda  sadece  2 'sinden -bu sefer- teğet geçerek bahsedeceğim. Ancak özellikle kayınpederim teğet geçilemeyecek kadar esaslı bir adam olduğu için ve  bu kadar esaslı bir kişi başlı başına bir yazı konusu olması gerektiği için daha sonra onu başrol yapmaya karar verdim.

Hazır laf kayınpederimden açılmışken biraz girizgah yapayım hakkında.
Kendisi Profesör doktor. Ben cerrahi ustalığını anlatabilecek kadar mesleğinin içinde olan bir insan olmadım. Ama mesleğine, hastalarına duyduğu aşkı ve tutkuyu çok ama çok yakinen yaşadım.
Hayatında doktorluk diye bir bölüm yok. Hayatı bu. 78 yaşında halen hocalık yapan, ameliyatlara giren, hastaları ile yatıp kalkan, müstesna bir insan.

Hayran olduğum birçok özelliğinin yanısıra; kafası elleri kadar hızlı çalışan, tabiri caizse zehir gibi kafası olan birisi.  Hani noktaları- sadece 1 noktası verili haldeyken bile- birleştirerek sadece beni değil etrafındaki çoğu insanı her defasında hayrete düşüren  bir insan.

Bu haftasonu O'nu ağırladık. Dün akşamda O ve Çağlar ile birlikte evimize yakın bir balıkçıya gittik.

Masamıza yerleşirken yan masamızda, şu an emekli olan, sonrasında ise hayatında farklı bölümler açabilmiş önemli bir üst düzey banka yöneticisini fark ettim. Kayınpederim kendisine hasta olarak gelmiş Zeki Alasya'ya bile '' isminiz çok tanıdık geldi '' diyecek kadar naif bir insan olduğu için hemen kendisine yan masamızda olan üst düzey yöneticiyi ismen ve cismen tanıttım.

Yemek boyunca yan masada oturan 70 yaşlarının başında ama yaşlarını kesinlikle göstermeyen, 2 erkek ve 1 kadın ile birlikte arada birbirimize gülümseyerek, kendi masa sohbetimize devam ettik.   Ta ki masalarına, bizi cezbedecek kadar güzel bir balık yahnisi gelinceye kadar. O kadar çok gözümüz kalmış ki bize ikram etmek istediler, biz de nazikçe geri çevirdik. Sonrasında ise nasıl sohbet başladı bilmiyorum ama kayınpederime laf attılar; O da Ankaralı olduğunu , Ankara'dan geldiğini söyledi.
Sonra ben de en sevdiğim yere gelince konu; kayınpederim ismini ve mesleğini söyledim, ihtiyacınız olmaz inşallah ama diyerek. Nitekim kendisi her erkeğin er ya da geç ziyaret edeceği bir işi yapıyordu. Ürologtu.
İçlerindeki eski ama guru üst düzey yönetici '' ben bu ismi tanıyorum '' zaten deyince ortam bir anda daha samimileşti ama herkes o kadar kibar idiki  herkes ; yan masayı daha da rahatsız etmeyelim derdinde olduğu için,  kısa kesmekteydi.

Belli bir süre daha geçti, artık her iki masa da kahve ve çay faslına geçmişti. Bu sefer yan masadan bize bir telefon ekranı uzatıldı.
'' Hocam biz sizi çaktırmadan araştırdık siz 5 yıldızlı bir Dr. muşsunuz, şeref duyduk'' dediler ve gerçekten de doktorları değerlendiren bir internet sitesinde aslında dedikleri gibi 5 yıldızı alan kayınpederimin ismini gösterince; her iki masada daha derinlemesine sohbete koyuldu. Yan masamızdakilerden; 2 adam aslında kardeş olduklarını, hanımın ise üst düzey yöneticinin ağbisinin hanımı olduğu, hepsinin Ankara Kolej mezunu olduğu , aynı kolejden mezun eşim ile aralarında neredeyse 20 sene olduğu kahkahalarla paylaşıldı.

Erkeklerin ayrıca  ODTÜ'lü, hele içlerinden üst düzey yöneticisinin İşletme 'den olduğunu öğrenince ise bu sefer sohbette sıra -aynı fakülteden mezun olmuş- bana gelmişti, sene farkı ise gittikçe açılıyordu...

O sırada kayınpederim 1950 'lerde Ankara 'da ki liseleri saymaya başladı ;
''Kolej, Gazi, Atatürk ve Kız lisesi vardı. Ben Atatürk lisesinden mezun oldum'' derdemez bu sefer onlar da ;
''Bizim annemiz de Kız Lisesinde matematik öğretmeni idi '' dediler.

Kayınpederim bir salise ama gerçek anlamda salise kadar duraksadı, sonra kafasının içerisindeki nöronlar etkileşime geçtiler, ışık hızıyla noktalar birbirine bağlandı ve bir sonuca vardı. Taa daaaa.

'' Yoksa siz ...... hoca hn 'ın çocukları mısınız ? '' deyince herkes sustu. Zira bir isim bile zikredilmeden bu sonuca nasıl ulaşılmıştı kimse bilemedi...

Masada derin bir sessizlikten sonra içlerindeki büyük ağbi ''evet ''diyebildi.

Bunu duyan kayınpederim hemen 2. cümlesini patlattı. ''Yoksa siz ........ ağbinin çocukları mısınız ? ''

Bir boks maçındaki gibi bir sağ kroşe bir sol kroşe yiyen yan masa, yemin ederim konuşamayacak haldeydi.

Hepi topu 2 saat önce yan masalarına tesadüfen oturmuş bu yabancı 3 kişiden 1 tanesi; şu an hayatlarında olmayan pek sevgili anne ve pek sevgili babalarını çok ama çok yakinen tanıyan çıkmıştı.

Bu soruya da evet dedikten sonra herkes şok haldeyken kayınpederim başladı anlatmaya.

Kendisi daha Profesör olmadan, ki 38 yaşında Profesör olmuş, Doçent iken Şarköy 'de aldıkları yazlıktaki komşuları imiş rahmetli anne ve babaları.
Her iki aile kağıt oyununu çok sevdiği için, yaz akşamlarında birbirlerinin evinden çıkmazlarmış. Ama  seneler geçmiş, kayınpederlerim Şarköy'den Side 'ye yazlığı taşıyınca bağlar azalmış, eski komşular aracılığıyla haber alınmaya başlanmış. Bir de arada sırada kayınpederimin Ankara 'daki muayanesine uğradıklarında haber almışlar birbirlerinden. Ama 20 seneden fazla bilhabermiş kayınpederim kendilerinden.
Neredeyse kendisiyle yaşıt olan çocuklarını ise zaten hiç tanımamış.

Yan masamızdakiler karışık duygular içerisindeydiler. Ama kısaca tariflemek gerekirse '' ağlamaklı şükran '' duyguları içerisindeydiler. Yıllar sonra hiç tanımadıkları, 5 yıldızlı bir  doktor; kendilerine anne ve babalarını anlatmaktaydı zira.

Matematik öğretmeni annelerinin, disiplinli ve sert mizacını, gözlüklerinin ardından gözlerini kaldırıp bakışlarından kolaylıkla anlayabileceğinizi, babalarının ise yumuşak ve keyifli bir adam olduğunu anlattıkça yan masadakiler erimeye başladı. Gerçek anlamda küçülüyor, çocuklaşıyor, biraz daha anlat, lütfen biraz daha anlat  der gibi hissettiriyorlardı.

Sohbet bu andan itibaren çok daha özelleşti, samimileşti ve  karşılıklı yüceltmelerle devam etti. Eşim ve ben eski üst düzey yöneticiyi yüceltirken, onlar kayınpederimi yüceltiyordu. Yanyana  ama mesafe ile başlayan sohbet ise kucaklaşma ile biterken herkes ama herkes çok mutlu idi.

2 yanyana masada oturan 3'er kişi balıkçıya gelip o akşam hayatlarının hoş bir tesadüfi ile karşılaştılar.

İçlerinden sadece bir kişi, o da ben , böyle hoş ve duygulu bir ortamda çıkıp
'' hayat tesadüfleri sever '' diyebildi.

Dün akşam yan masamızdaki eski üst düzey yönetici, Odtü işletme mezunu olan kişi ise Garanti Bankası eski genel müdürü '' Akın Öngör '', ağbisi ve yengesi çıktı.

Siz siz olun yan masanızdakilere dik dik değil; ya bu kişiler anne ve babamı tanıyor çıksalar nasıl olurdu? diye düşünerek, bakarak, fırsat verin.

Ne de olsa hayat tesadüfleri sever.

Davası olmayan kişi benim de arkadaşım olmayacak !

İlk an 

Çok sevdiğim memleketimi kaybettim ben  tam 1 hafta önce. Haberi aldığımda kafam ve yüreğim ayrıldı birbirinden.Topraklanmaya çalıştım, yer ayağımın altından kaydı gitti, kökümü yitirdim. Tarif edilmesi zor, bu yaşamda kesinlikle deneyimlemediğim ama bildik bir acı geldi ve yüreğime lak diye oturdu. Duyularım çalışmazken, duygularım karmançorman oldu. Yabancı oldum. Bir anda. Bu toprağa.

Eve geç gelebildim, zira sandık görevlisi idim, çocuklara ''bana dokunmayın'' dedim. Çağlar iş seyahati için evden erken ayrılmış meğersem. İlk iş koşulsuz sevgiyi hissetmek oldu. Oğlumu uzun uzun sevdim, kokladım, tekrar öptüm, tekrar kokladım. Ergenliğin başındaki kızıma ise dedim ki '' beni yok say ''. Ama O pek anlayamadı beni ve bana futürsuzca isteklerini birer birer sıralamaya başlayınca, başladım ben de bağırmaya çağırmaya. Sakince değil avaz avaz.

Sonra TV karşısına geçtim, biraz boş boş baktım, ağlamak istedim, ağlayamadım.

Sonra en iyi yaptığım şeyi yapmaya karar verdim. 

Öyle bir gecede  bile saat 22.00 olmadan yattım bir pazar akşamında.

Memleketimi kaybettiğim akşamda uykuya dalmam çok zor olmadı. Bildiğin kaçtım başımıza gelen ve geleceklerle yüzleşmekten. Sabah ola hayrola gibi bir ihtimalin olmadığı bir ortamda uykuya daldım.

Ama gece yarısı sık sık bilincim ayıldı ve bana 

''biliyorsun değil mi başına neler geldi ? kaybettin O 'nu '' diye hatırlattı. 

Başımdan savmaya çalıştım, ama kalbimden savamadım. Kalbim hep ağrıdı.

Ertesi gün 

Sabah oldu, Bahar uzun süren bir seyahatten gelmişti, O'nunla buluştuk.

Gözü yaşlı bir şekilde O'nunla dertleştik.

Sadece şu soruyu sordum;

'' Mentorluk yapacağım Odtü'lü üniversite öğrencilerine ne akıl vereceğim ben ? 20 sene boyunca herşeyi tırnağımla hak etmişken, birisinin adamı olmak durumunda hiç kalmayarak , herşeyi bileğimin hakkıyla yapabildiysem,  dayandığımız demokrasinin kaleleri o zaman halen ayaktayken , ben şimdi onlara ne ümit vaat edeceğim, ne akıl vereceğim kaybettiğim memleketime dair ? '' 

Çağlar seyahatte, o esnada düzenli aralıklarla beni arayıp nasıl olduğumu soruyor!! O'nun endişesi ben. 

Zira evdeki huzurun temelinin kadının moralinden geçtiğinin bilincinde. Ben iyi olursam herkese şifa verebilirim ama nadir de olsa benim de dağıtacak şifam kalmadığında Çağlar teyakkuzda.  

2.gün

2 günlük çalıştayımız için sabahın köründe düştüm yollara. Türkiye'nin en büyük FMCG şirketlerinin birisinin önemli grupları ile birlikte bir otel odasında 2 gün geçireceğiz. Kendimi ama en başta zihnimi toplamaya çalışıyorum, mış gibi yaparak enerjik görünmeye çalışıyorum.Yavaş yavaş insanlar da geliyor. Ben hararetli bir ön değerlendirme yaparız herhalde - sohbet babında - seçime dair derken, hiçkimse konuyu dahi dile getirmiyor, yok varsayıyor. Sanki seçim 2 gün önce değil 2 sene olmuş bitmiş gibi.

Herkes önüne bakıyor. Dün dündür misali.

Herkes mutlu sanki.

O odadaki  kaygılı bakışlar sadece ben ve Bahar'a ait.

Garipten öte.

Bu odada bile azınlığız diyorum.

Akşam oluyor, eve bile gitmek istemiyorum.

Bahar ile son akşam yemeklerimizden birisini yemek için otelin hemen karşısındaki Kalamış Marina'ya gidiyoruz.

Biraz şarap, biraz daha dertleşme çok iyi geliyor.

Gözlerimiz hep yaşlı.

Memleket meselesi en baş meselemiz, memleketten de ümidini kesmiş Bahar'ın ABD 'ye gidiyor olması ikinci meselemiz. Bazen önem dereceleri değişiyor, ama ikisinin de benim için mesele olması ve gözlerimin sürekli yaşlı kalması gerçeği bir süredir baki.

3.gün 

İlk derli toplu gazete okuma ve yorumları okuduktan sonra biraz daha kafamda sebep-sonuç şekilleniyor.

4.gün 

Arkadaşlarımla ilk defa buluşup seçim hakkında sohbet ediyoruz. Bazı sorularım oluyor;

- Kendi çocuklarımız dışında kaç çocuk okutuyoruz?

- Okuttuğumuz çocukların kaçına mentorluk yapıyoruz ?

- H&M mağazasından  ayda  ortalama 100 tl 'lik bir alışverişi yapıyormuyuz/ yapmıyormuyuz? Hem çok güzel, hem de çok ucuz diye.

-Kendi çocuğumuz dışında başkalarının çocuklarını ne kadar umursuyoruz?

Bu sorularımın devamı -özeleştiri olacak şekilde- daha da sert gelicek ama kendimi bu günlük bununla sınırlıyorum.

Tek önemli bir umut kapısı olduğunu söylüyorum: Oy ve ötesi. O kurucu üyelerin ve devamında destek veren tüm beyinlerin elleri öpülesi.

Engelleri değil fırsatları gören, görmek isteyen herkesin İLHAM kaynağı. Benim çalıştaylarımın bundan sonraki '' odak konusu ''. Yapılabilirliği, hayata geçirilmesi konusundaki başarısı ile pek tabiki.

Akşam çok yakın bir arkadaşımızın galerisi http://mixerarts.com 'ın bir sergi açılışındayız. Bana uzak bir sanat bile olsa resim sanatı, bakmak ve anlamlandırmaya çalışmak, başka dünyaları yaratabilmenin halen elimizde  olması gibi saçma bir avuntuya dönüşüyor.

5.gün 

https://www.youtube.com/watch?v=SpQl-LZZjJM

Sabah boğaza nazır olağanüstü bir güzellikteki bir manzarada Ali Canip Olgunlu  ile 4 hafta sürecek  tasavvuf sohbetlerinin ilkine gidiyorum. Kafam halen sersem olsa da bilge ağızdan dökülen sözler yüreğime çok iyi geliyor. Sohbet hiç bitmesin istesemde, sindirmek için zamana ihtiyaç duyuyorum, fark ediyorum. Şok edici bir doz peşinde değilim. Zira ruhumun  iyileşmek için zamana ihtiyacı var. Ne kadar zaman o kadar iyi olacağım. Biliyorum. İdrak ediyorum.

Akşam yine evlere sığamıyorum. Sonra harika bir haber geliyor. Duman'ın solisti Kaan Tangöze'nin son albümünün solo konseri için Zorlu PSM 'e doğru yola çıkıyoruz. Mızıka ve  gitar eşliğinde olağanüstü güzel bir ses, yüreğine sığamayacak kadar derdi olan bir solist tarafından birdenbire dökülmeye başlıyor.

Son 1 haftadır yüzleşmekten kaçtığım herşey, bencilliğim böyle cüretkar bir dava adamı karşısında can çekişmeye başlıyor. 

Geziden beri olan biten herşeyi tüm çıplaklığı, kah türkü, kah mızıka, kah da gitar eşliğinde meydan okuyan bir tavırla gözler önüne seren solisti, tüm salon eşşiz bir yere koyuyor. 

Bir yanda meydan okumaya duyulan hayranlık varken bir yandan da '' şimdi basacaklar konseri '' korkusu tüm salonda egemen. Kaygı basit hayatımızın bile  her anında.

Solist devleştikçe devleşiyor, kah içiyor, kah sohbet ediyor ama esas önemlisi acaip şeffaf olabiliyor. İçini ve yüreğini görebiliyoruz solistin. Nasıl desem ? Kale gibi, kapı gibi sağlam ama bir çocuğun kalbi kadar da kırılgan. Derdi çok. Ama bir o kadar da pervasız ve samimi. 

Solist zamanı unutuyor, kendisinden geçiyor, bir arkadaşımın facebook 'ta yazdığı gibi '' içinden Bob Dylan '' çıkıyor ve bize tam 3.5 saatlik olağanüstü bir konser yaşatıyor.

Çok güzel bir sergi, bilge bir adamdan duyduğum olağanüstü sentezler ve bu yazıyı yazarken 3. defadır dinlediğim albumün hepsi ama hepsi ruhuma o kadar iyi geliyor ki, kederden de  zevk alınabiliyormuş diyorum. 

Satın alın ve dinleyin lütfen. Kaan Tangöze. Ruhunuzu iyi gelecek. 

https://www.youtube.com/watch?v=foHoxa5ImUY&list=PL7tkM-BntXpdaSJukp0eRIWX_C40HZKUC&index=5

https://www.youtube.com/watch?v=4KbtPyRCQ3Q&list=PL7tkM-BntXpdaSJukp0eRIWX_C40HZKUC&index=11

6.gün 

Yine çok yakın arkadaşlarımın http://www.gonulluyuzbiz.net kurduğu bir platform hayata geçiyor. Ne de şanslı bir insanım. Hem akıllı hem de yürekleri geniş arkadaşlarım ve halen bu ülkeden kesmedikleri  ümitleri var. 

Çocuk okutacak bütçeniz olmasa da eminim gönüllü olarak işe yarama niyetiniz vardır. Ne yapabilirim diye düşünmenizi gerek yok. Bu platform sayesinde size, niyetinize ve yetkinliklerinize uygun gönüllü bir projede çalışabilirsiniz.

Bu hafta aldığım en değerli haber idi bu platformun hayata geçmiş olması.

Cumartesi akşamını James Bond filmine giderek bir dönemi daha kapatmış bulundum. Şiddetin her türlüsü o kadar hayatımızın içinde iken; üstüne üstlük bir de para vererek bu absürdlükten hiç hoşlanmadığıma karar verdim...

Müzik dışında keder, acı, dram, savaş ve nice karamsar öğeleri içeren her türlü görselliği içeren sanat ve sinema ikilisini -mizah dergileri hariç- bir süreliğine terk eyliyorum.

Müzikteki keder nedense şu an canımı o denli yakmıyor, bilakis bazen itici gücü bile olabiliyor.

Avrupa 'da  2. Dünya Savaşı sonrasında iyimserliği pompalamak ve normal hayata  daha hızlı dönebilmek adına kozmetik ve parfüm endüstrilerinin patlaması gibi ben de hayatıma '' güzel şeyleri, estetik değerleri, sanat ve tasarımı '' her zamankinden daha fazla sokmak istediğime karar veriyorum.

Gönüllülük, çocuk okutmak, mentorluk yapmak, niyet etmek ve bu yolda harekete geçmek, kendi yetkinliklerini başkalarının çıkarına sunmak ise bundan sonra hem kendimin hem de yakın arkadaşlarım için uygulayacağım kriterler.  Bunlardan en az 1 tanesini yapmayan arkadaşlarımla arkadaşlığımı gözden geçireceğim.

Özün sözü; Davası olmayan kişi benim de arkadaşım olmayacak!

Ciddi ve niyetliyim.

7 kısa ama şiddeti büyük günün sonucunda geldiğim nokta burasıdır. Nokta.

Cumhuriyet bayramımız kutlu olsun!

İstediğimiz kadar yazalım çizelim, kayıtlara alalım, kitlelere yayalım; akıllarda genellikle  ''görsel'' unsurlar kalır.

Etkisi güçlü, enerjisi güçlü olanlar tabii.

Milyonlar da baksa, görse, herkes aynı şeyi görür.
Sadece görmez hatta, duyumsar.
İçi cız eder, aklına mukayet olamaz, kan farklı pompalanır hücrelerinde o karelerde.

Kimi zaman bir çizi,
Kimi zaman bir film karesi,
Kimi zamanda bir fotoğraftır,
Sadece hafızalara  değil yüreklere kazınan.
Hiç çıkmayacak şekilde.

Hiç bir zaman bilim kurgu film ve/veya roman sevmedim.
Ben hep '' gerçek '' ve ''gerçeklik '' sevdim.
Yaşanmışlık yakın geldi, ondan çok şey öğrendim.

Uzun zamandır hiç bir film hatta bilim kurgu bu kadar bende iz bırakmamıştı. Her bir karesiyle.
Yıllarca kandırılmış, bastırılmış '' district''lerin, Capitol'a başkaldırmasını izledik bu film serisinde.

Zulmün, acımasızlığın, baskının, despotluğun, bilerek geri ve cahil bırakılmışlığın izlerini gördük her karesinde.
Ne pahasına olursa olsun başkaldırma sevdasını, içlerinden bir babayiğidin -pardon kadınyiğidin- verdiği olağanüstü mücadeleyi izledik.
Ben izlerken hep şunu düşündüm '' bilim kurgu olamayacak kadar gerçek, absurd olamayacak kadar sahi ''
Yaşadıklarımla kolaylıkla örtüştürdüm, eğlenmek yerine gerildim, sanki ben o film karesindeymişim gibi hissettim.

Film '' Hunger Games ''idi. Halen serisi devam eden.

Aşağıdaki görseller 1.cisi filmden...

Ama maalesef 2.cisi gerçek yaşamızdan... 

Sessiz bir başkaldırıdan.
Hiçbir şeyin eskisi gibi olamayacağının sessiz ama vakur kabulunden.
Canımızdan.Bağrımızdan.Yorumsuz olan.

KaraAN, AnKARA'dan.
Hunger Games 'e her açıdan çok benzettiğim ülkemin şu anki durumunun, film karesine de benzerliğinden dem vurduğum.
Her 2 fotoğraftaki  acı karşısındaki yüce ama sessiz ortak tavrına şaşırıp kaldığım.
Birisinin kurgu  birisinin sahi olduğuna inanmak istemediğim.
Sadece sessizce acılarına yürekten ortak olduğuma söylemek istediğim.
Hatta sadece acılarına ortak olmak değil, dertlerine çözüm ortağı da olmak istediklerini bilmelerini istediğim.

Yarın Cumhuriyet bayramı. 

Ve bu özel adam, film karesi olmayan, anlı, canlı,şanlı Gazi Mustafa Kemal, yine bir dönemin Hunger games'ini yaşarken bu ülke; çıkıp bize aklı ve savaşçı kişiliğiyle  her türlü hürriyeti, imkanı ve daha ötesi Cumhuriyet'i kazandırdıysa ben ne yapayım bilim kurgu filmlerini.

Ben ancak ve ancak ;

bilirsem daha iyi bu ülkenin yakın geçmişini,

okuyabilirsem yakın -orta vade geleceğini,

inanırsam bu topraklara,

biraz daha cesur ve kadınyiğit olursam, 

aktif rol alabilirsem bu toplum için,

etrafıma azıcık ümit verebilirsem, destek olabilirsem,

Ancak o zaman ben de kendimi bir film karesinden öte '' yaşanmışlıkların '' içinde görebilir,  o zaman '' yaşadım '' diyebilirim.

Herkesin fikrine ve tercihine saygı duyuyorum.

Ama ben uzun bir süre daha yukarıdaki fotoğraftan taşıp gelen enerjiye, kudrete, kararlılığa, başkoymuşluğa, hem savaşçı hem de  asil kan taşıyan bu babayiğit için başka film karelerini izlemek yerine gerçeğin kendisini, yani bana düşen görevi yapacağım. 

Cumhuriyetin tüm imkanlarını kullanmış genç bir kadın olarak ben bu topraklar için varolacağım.

Sonrası mı ? 

Ben de o toprağa karışırım fena mı ?

Cumhuriyetimizin 92. yılı kutlu olsun....

Atamızın ve silah arkadaşlarının, bu topraklar için canını vermiş herkesin ruhu şad olsun.
Cumhuriyeti sizler kurdunuz, bizler yaşatacağız!

Sessizlik orucu

Sessizlik orucundayım.

Sadece dinlemek istiyorum. 

Konuşulanlara, aktarılanlara kafam basmıyor artık. 

O yüzden sadece müzik dinlemek istiyorum. 

Aşağıdaki listem kişiseldir. Son 25 seneme filan aittir herhalde. 

Her biri önemli bir anıma tanıklık etmiş beni sarıp sarmalamıştır.

Şu an o kadar melonkoliğim ki; tüm o kötü anların toplamını bir araya toplamaya çalıştım ama şu andaki hislerimin can acıtma çıtasına yaklaşamadılar bile...

Sessizlik orucundayım.

Sebebi belli.

KaraAN

AnKARA

  

https://www.youtube.com/watch?v=LPn0KFlbqX8

https://www.youtube.com/watch?v=IXdNnw99-Ic

https://www.youtube.com/watch?v=ijZRCIrTgQc

https://www.youtube.com/watch?v=6OmbjjWVhko

https://www.youtube.com/watch?v=p4ZYp9HZe2o

https://www.youtube.com/watch?v=ZQaBcNI_AoM

https://www.youtube.com/watch?v=5l4a3V5eyF4

https://www.youtube.com/watch?v=08DjMT-qR9g

https://www.youtube.com/watch?v=RUmdWdEgHgk

https://www.youtube.com/watch?v=nPFnHdJ0dl0

                                           https://www.youtube.com/watch?v=xwtdhWltSIg